فیلم " پروین" جبران خسران معنوی و غفلت سینمای ایران در معرفی مفاخر ارزشمند تاریخ معاصر ایران است که در جشنواره چهل و دوم درخشید . تقابل و تضاد " تفکر و تفنگ" در بستر روایت زندگی مرحومه پروین اعتصامی دستمایه اصلی کارگردان با ریتم حساب شده و متن عمیق و تاثیر گذار است.
رمز ماندگاری هویت ارزشمند ایرانی ، خلق آثاری است که" تماشاگر فیلم بین" امروز را _که کم هم نیستند_ از لحاظ جذابیت، هم راضی نگه دارد، هم بیدار کند که مبادا بر اثر غفلت این مفاخر بزرگ اصیل ایران در دامان غیر ایرانیان قرار بگیرد.
نگاه اندیشمندانه ، تحلیلی و سوال برانگیز کارگردان نسبت به زندگی شخصی و جایگاه ادبی یکی از مشاهیر ایران و مهمتر ، تعمیق دادن آن به روزگار امروز ، نشان از هوشمندی کارگردان از جریانات مختلف فکری ، اجتماعی ، سیاسی دارد .
فیلم" پروین" در دقایق اولیه ، با تعریف کامل قصه و ایجاد فضای باور پذیر شخصیت ها همراه با کشمش های درونی شخصیت‌ها ، موقعیت های جذابی فراهم میکند که نشان از تسلط کارگردان بر اجزا درام دارد، بخصوص در سکانس پایانی ، با تاکید بر مرگ پروین اعتصامی ، منش و اندیشه او را در ذهن ماندگار میکند.
لایه های فیلم از جمله توجه به جایگاه تحکیم خانواده و استفاده ابزاری از زن در جامعه_ که امروز هم نمود عینی دارد_ و دور بودن از نگاه فمینیستی که فلسفه خلقت جنس مونث و همدلی با جنس مذکر را دچار انحراف کرده و طرح برخی جریانات روشنفکرانه که برخلاف ادعا در قبال جنس مونث گارد دارد در قسمت دوم فیلم ، یک امتیاز محسوب می شود.
