داخلی صفحه سیاسی آرشيو يادداشت

۶۴

درباره شغل فرهنگیان

بخش تعاملی الف - مزبان حبیبی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

اینکه معلمی شغل انبیاست را بارها در مجالس و سمینارها شنیده ایم که شعاری بودن بیان آن از طرف برخی از آنان، گاهی باعث تاسف است. برخی شبهات وارده به شغل شریف معلمی که گاهی از طرف مسولین نیز تکرار می شود باعث می شود که رغبت فرهنگیان محترم را برای ارائه ی خدمات آموشی و تربیتی کاهش می دهد.

سال هاست که فرهنگیان عزیز از داشتن آرامش و آسایش و منزلت اجتماعی دور شده اند، هرگاه که دلیل این مشکلات و معضلات را از مسولین و دست اندکاران جویا می شوند معمولا با پاسخ هایی روبرو می شوند که در واقع نمک بر زخم ایشان پاشیدن است نه پاسخ ی در خور معلمین عزیز.

ساده ترین و بی منطق ترین پاسخی که خود بارها از مسولین شنیده ام این است که جامعه فرهنگیان، جامعه ای بزرگ است و دادن خدمات به آنها هزینه ای بالا دارد و کوچکترین افزایش حقوق آنها باعث وارد آمدن بار مالی بر بودجه دولت است، به سادگی می توان دریافت که چنین پاسخی فقط برای فرار از پذیرش اهمال و کوتاهی قانون گذاران و مجریان قانون است چرا که در زمان تدوین بودجه به راحتی می توان آنرا در نظر گرفت.

دومین پاسخی که معمولا مطرح می شود، تعطیلی سه ماهه و به عقیده برخی ۵ ماهه ی معلمین است، حال آنکه طبق قانون تعطیلات فرهنگیان و نه البته تمام آنها، فقط مرداد ماه است و یک ماه تعطیلی در سال دارند، که این امتیاز را سایر کارمندان و کارکنان نیز دارند و آنها در سال یک ماه مرخصی استحقاقی دارند که می توانند از آن در هرموقع از سال که تشخیص دهند استفاده کنند و در وصورت عدم استفاده نیز می توانند معادل ریالی آنرا در پایان خدمت دریافت نمایند، در حالی که فرهنگیان فقط و به اجبار باید در مرداد ماه از آن استفاده نمایند.

شاید ۲۴ ساعت موظف بودن ما فرهنگیان مهم ترین شبهه ای باشد که به شغل ما وارد شده باشد، به اعتبار تحقیقات انجام شده که دسترسی به آنها از طریق اینترنت بسیار ساده است، مدت زمان کار مفید فرهنگیان در روز، حداقل ۵ برابر سایرین می باشد، به عبارت دیگر ۶ ساعت کار هفتگی فرهنگیان معادل کل ساعات کار هفتگی دیگران است.

در مورد مطالعه علمی و انتشار مقالات علمی پژوهشی، شاید فقط وزارت علوم قابل رقابت با وزارت آموزش و پرورش باشد، هرچند به خاطر مبلغ ناچیزی که آموز و پرورش برای مقالات و پژوهش ها پرداخت میکند، بسیاری از همکاران فرهنگی پژوهشگر، نتایج پژوهش های خود را در خارج از وزارت آموزش و پرورش منتشر می کنند.

مقایسه هزینه های پژوهشی پرداخت شده در سایر ارگان ها به پژوهش ها و مقالات خود گویای ظلم مضاعف به فرهنگیان است. در وزارت علوم به یک طرح پژوهشی که منجر به انتشار مقاله شود بین ۵ تا ۱۰ میلیون تومان(و گاهی بیشتر) کمک هزینه پژوهشی پرداخت می شود، در حالی که در آموزش و پرورش این مبلغ حداکثر ۳۰۰هزار توان است.

شاید این گفته بنده به مزاق برخی از همکاران خوش نیاید، در هیچ جلسه ای از دوستان فرهنگی خواسته نمی شود که تجربیات خود را برای استفاده دیگران بیان کنند، تا بتواند در ارائه خدمات بهتر در بستری مناسب تراستفاده شود، در این جلسات معمولا یک سری برنامه های روتین و بی ارتباط با مسائل آموزشی و پرورشی اجرا می شود که به جز اتلاف وقت نتیجه ی دیگری نداشته است.

موردی دیگر که در مواجهه با سوالات فرهنگیان مطرح می شود، افزایش حقوق فرهنگیان است که باعث تعجب است چرا که ما هرگز در این سالها این افزایش حقوق را تجربه نکرده ایم. دلیل این تفکر غلط این است که در زمان افزایش حقوق سالیانه معمولا یک بار بصورت کلی توسط مجلس و یا دولت محترم اعلام می شود و یک بار توسط وزیر آموزش و پرورش و این تعبیر از آن برداشت می شود که افزایش حقوق ذکر شده ویژه فرهنگیان بوده است در حالی که چنین نیست و حقوق فرهنگیان، هیچ گاه افزایشی ویژه نداشته است. به نظر می رسد یک بار افزایش حقوق واعلام دوگانه تعمدی باشد.