داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۱

سلاح و صلاح مداحان

بخش تعاملی الف - رحمت عزیزی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

ایام ماه محرم و صفر بیش از هر زمان دیگر فرصت مناسبی برای آشنایی قشر جوان با شعائر و حقایق دینی است که در صورت استفاده صحیح از این فرصت می‌توان نتایجی موثر و مفیدی را حاصل نمود و بلعکس با سیاست‌ها و رفتارهای نادرست سبب تعدی به شعائر دینی و فاصله گرفتن قشر جوان با بطون و حقایق دین شد.

یکی از تیغ‌های دو دم در ایام عزاداری سیدالشهدا (ع) هیأت‌های مذهبی می‌باشد.

اگرچه سازمان تبلیغات اسلامی برای صدور مجوز فعالیت هیأت‌های مذهبی شروطی را قائل است، ازجمله داشتن مسئول هیأت، روحانی، مربی قرآن و مداح، اما آنچه که در برخی از هیأت‌های مذهبی مشهود است وجود تنها یک مداح، آلات موسیقی، و آلات سمعی بصری است و آنچه به آن پرداخته نمی‌شود بهره‌مندی از عالمان دینی است.

لذا تأسیس متعدد هیأت‌های مذهبی فارغ از محتوای آن نیز بی ضرر نمی‌باشد.

از جمله:
- خارج شدن قشر جوان از مساجد و ورود به هیأت‌های مذهبی که معمولا پارکینگ منازل و درون کوچه‌ها را مکان برگزاری مراسمات خود انتخاب می‌نمایند.

- به وجود آمدن فاصله گفتمانی میان قشر جوان و روحانیت به دلیل عدم بهره‌مندی برخی از هیأت‌ها از علمای دینی.

- ارائه مطالب غیر علمی و تزریق باورهای ناصحیح و ممزوج شده با خرافات به قشر جوان که این مسئله نیز نتیجه عدم بهره‌گیری از علمای آشنا به حقایق و معارف دینی است.

لذا با توجه به اینکه دل‌های پُر شور جوان و مؤمن به سوی هیأت‌های عزاداری راغب شده‌اند؛ لازم است تا مسئولین نظارت بیشتری بر نحوه اداره هیأت‌های مذهبی نموده و آنان را راغب به بهره‌مندی از مربیان قران و روحانیت نمایند و مداحان و ذاکران اهل بیت عصمت (ع) نیز در انتخاب موضوع و محتوای مدایح، مراثی و شیوه‌های اقامه عزا و عرض ادب به محضر باهر النور ذوّات نوریه چهارده معصوم امعان نظر بیشتری لحاظ نمایند، تا اینکه از ورود مطالب خرافه، تحریفی و شیوه‌های عزاداری که موجب وهن جایگاه صاحبان عصمت و خدشه‌دار شدن چهره عقلانیت محور نظام مقدّس جمهوری اسلامی ایران می‌شود خودداری نمایند.

در این میان یکی از نکاتی که می‌تواند تا مقدار زیادی به عقلانی‌تر شدن فضای جلسات عزاداری و مداحی کمک نماید تقویت سطح علمی مداحان، تقوا، دیانت و خودسازی آنان در مسیر تهذیب اخلاق می‌باشد.

لذا پرسش‌هایی که از مسئولین نسبت به قشری که امروزه در هیأت‌ها و حتی در مساجد بیش‌ترین وقت تریبون‌ها را در در اختیار دارند مطرح است اینکه:

آیا طرحی برای سامان‌دهی این ذاکرین و خادمین اهل بیت (ع) وجود دارد؟ و اینکه مداح به لحاظ علمی در چه پایه و سطحی قرار دارد؟ چند دوره مقاتل تاریخی را مطالعه و قوه تحلیل و تنقیح آن را دارد؟ و دیانت، تقوا، تواضع، ادب و متشرع بودن مداح به احکام فقهی تا چه میزان است؟ قوّت علمی مداحان در علوم اسلامی تا چه پایه می‌باشد؟ در کنار ویژگی اخلاقی و علمی مداحان، اشعارِ مراثی، مداحی و عزاداری چگونه و براساس چه معیارهایی انتخاب می‌شود؟ آیا در حریم صاحبان عصمت می‌شود به هر مطلبی و شعری و‌لو به ظاهر موزون و مقفّی تن در داد و آن را خواند و به جوانان عرضه کرد؟

آیا می‌شود جهت ایجاد شور و التهاب مجلس روضه خوانی از انواع سبک‌های سینه‌زنی سخیف و موهن تا بهره‌مندی از برخی ادوات موسیقی مختلف استفاده کرد؟ آیا مدل‌های مختلف سینه‌زنی بدعی در سال‌های اخیر مورد تأیید علماء اعلام می باشد؟

آیا مورد پسند اخلاق اسلامی ماست که برخی از مداحان از تریبون اهل بیت (ع) برای منافع حزبی و سیاسی اقدام به تخریب چهره‌های شاخص انقلاب نمایند.

آیا می‌توان انتظار داشت اشخاصی که در حداقل‌های مسائل اخلاقی و ادب انسانی خود معطل‌اند الگوی جوانان کشور گردند؟ که اگر اینگونه گردد اثرات منفی الگو شدن اشخاص غیر شایسته کمتر از تهاجم سخت افزاری با اسلحه‌های گرم به یک جامعه اسلامی نخواهد بود. لذا لازم است بیش از هرچیز مداحان به سلاح علم و ادب مسلح گردند چراکه این مهم بیشتر به صلاح خود و جامعه خواهد بود.

لذا تا شخصی خود متلبس به لباس اخلاق و آداب اسلامی نشده است نمی‌تواند جامعه را به سوی اخلاق سوق دهد. از این منظر است که آن معلم اخلاق، عارف واصل مولانا جلال الدین محمد بلخی در دفتر چهارم مثنوی خود آورده است.

خوش نگردد از مدیحی سینه‌ها
چونک در مداح باشد کینه‌ها

ای دل از کین و کراهت پاک شو...
وانگهان الحمد خوان چالاک شو

بر زبان الحمد و اکراه درون
از زبان تلبیس باشد یا فسون

وانگهان گفته خدا که ننگرم
من به ظاهر من به باطن ناظرم