داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۴

غدیر چرا؟، سقیفه چگونه؟ 2

بخش تعاملی الف - رحمت عزیزی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

آنچه که در غدیر روی داد

۱) تعیین خلیفه از سوی حق متعال
۲) تعیین خلیفه ای متصف به اوصاف نبی (ص)
۳) نصب خلافت علی (ع) برای خلافتی بلافصل و بدون فاصله زمانی بوده است
۴) برائت از غاصبین خلافت و پیروان آنها
۵) تعهد مردم در بیعت جانشین حضرت رسول (ص) هم چنان که پس از بعثت حضرت رسول و آغاز نبوت با پیامبر بیعت کرده بودند
۶) بیان اینکه شرط اکمال دین و قبولی طاعات و پذیرش توبه پذیرش ولایت و خلافت علی (ع) می‌باشد
۷) تشکیک در واقعه غدیر وبیان رسول الله تشکیک در تمام گفتار های پیامبر است
۸) عدم پذیرش خلافت بلافصل علی (ع) رد نبوت پیامبر می باشد
۹) دستور العمل خداوند تا روز قیامت در نشر واقعه غدیر
۱۰) تبریک گفتن مردم به امیرالمومنین علی (ع) برای انتصاب جانشینی و ...

لذا سخن از غدیر سخن از یک حادثه تاریخی صرف نیست و کودتای سقیفه صرفاً یک حق نادیده گرفته شده‌ی سیاسی نیست چراکه غدیر هدایت نه تنها مسلمین که هدایت بشریت بود و کودتای سقیفه غصب خلافت و عناد با رسالت نبی و امر حق متعال است. اینجاست که غدیر از جغرافیای زمانی و مکانی و عقیدتی خارج می‌شود زیرا همچنان که نبوّت حضرت خاتم الانبیاء (ص) ختم نبوّت تشریعی ادیان الهی از سوی حق متعال است، نصب ولایت و جانشینی پس از حضرت رسول (ص) نیز ختم نبوت خاتم الانبیاء و شرط قبولی توحید و نشانه ایمان است بدین جهت برسی کودتای سقیفه در نقطه مقابل نصب خلیفه اللهی بسیار مهم می‌نماید تا بشر امروز بیابد که بر اثر کودتای سقیفه چه انحرافی در جریان زندگی و تعالی بشریت رخ داده است.

کودتای سقیفه

هفتاد روز از حادثه بسیار مهم و تاریخی غدیرخم گذشته بود که رسول مکرّم اسلام (ص) دیده از جهان خاکی فرو بست. ارتحال پیامبر (ص) موجی از غم و اندوه در فضای جامعه نوپای اسلامی ایجاد کرد. جمعی که از قبل خود را آماده چنین روزی کرده بودند، حال و هوای جامعه را برای ایجاد انحراف در رسالت نبی (ص)، مناسب یافتند و در میان ظلمت ارتحال آفتاب، شب پره‌ها به تکاپو افتادند و با هجوم به خانه وحی، تلاش مذبوحانه‌ای را برای فرونشاندن نور خدا آغاز کردند؛ غافل از آنکه نور خدا با آن دسیسه ها خاموش شدنی نیست.

اگر از همه‌ی دلایل اثبان تعین حق خلافت برای ائمه معصومین هم بگذریم آیا دلیلی برای خلافت غیر اهل بیت رسول می‌یابیم؟

سوال این است انتخاب ابوبکر به عنوان خلیفه بر چه مبنایی بوده است؟ پاسخ این پرسش‌ با توجه به توضیح پیرامون واقعه غدیر دور از اذهان نیست.

- بر مبنای قرآن و توصیه پیامبر؟ (درحالی که قرآن تعیین خلیفه را از سوی حق متعال می داند و پیامبر خلیفه بعد از خود را از سوی حق متعال علی (ع) معرفی نموده است
- بر مبنای برتری مهاجران بر انصار؟ (درحالی که هر دو گروه در نزد قرآن برابر اند)
- بر مبنای کهنسالی؟ درحالی که ابوقحافه (پدر ابوبکر) در قید حیات بودند و طبیعتاً از فرزند خود مسن تر بوده اند!
- بر مبنای شایسته سالاری؟ درحالی که تنها ماموریت محوّل شده به او در تمام دوران رسالت پیامبر لبلاغ سوره برائت بود که آن را هم خدا نپذیرفت.
- بر مبنای فضیلت و برتری علمی؟ درحالی که طبق بیان حضرت وصی (ع) در نهج البلاغه و گفته ی پیامبر در خطبه ی غدیر علم نزد معصوم است و بس.
- بر مبنای خویشاوندی؟ درحالی که علی (ع) از همه به پیامبر نزدیگتر بود
- بر مبنای انتخاب آزاد؟ درحالی که علاوه بر این که اصل انتخاب برای جانشینی پیامبر (ص) خود جای بحث است. آیا رای اجباری۲۶ نفر به ابوبکر و عمر که صرفا با وصیت ابوبکر به قدرت رسید و عثمان در شورای شش نفره که دامادش عبدالرحمن بن عوف حق وِتو داسشت انتخاب آزاد است یا تایید و تعهد۱۲۰ هزار نفر در کنگره سراسری جهان اسلام در غدیرخم

نتیجه اینکه اگر بخواهیم دلیل واقعه غدیر تاثیر آن در سرنوشت و زندگی بشر را در یابیم کافیست به این حدیث از صدیقه کبری حضرت زهرا (س) توجه نماییم که:

آگاه باش! به خدا سوگند! اگر حق را به اهلش واگذار می کردند و از عترت رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم اطاعت می نمودند، دو نفر هم (در حکم خداوند) با یکدیگر اختلاف نمی‌کردند، و امامت همانگونه که پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم معرّفی فرمود، از علی علیه السلام تا قائم ما، فرزند نهم حسین، از جانشینی به جانشینی دیگر به ارث می‌رسید. اما کسی (ابوبکر) را مقدّم داشتند که خدا او را کنار زده بود، و کسی (علی) را کنار زدند که خدا او را مقدّم داشته بود. نتیجه آن شد که محصول بعثت را انکار کردند و به بدعت ها روی آوردند، آنها هوا پرستی را برگزیدند و براساس رأی و نظر شخصی عمل کردند (بحارالانوار، ج۳۶، ص۳۵۳)