داخلی صفحه اجتماعی آرشيو يادداشت

۴۵

کبابی صدا و سیما

بخش تعاملی الف - علی روندی

اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.

بوی کباب می آید یک عبارت است با دو مفهوم مختلف ، یکی در عیش و نوش بساط شادی و سفره کباب گسترده و درست همسایه کناری از بوی کباب او کباب می شود ، واضح تر بخواهید بنویسم می گویم حکایت آگهی بازرگانی صدا و سیما را ببین ، که با نشان دادن انواع خوراکیها چه بلایی بر سر فقرا یا همان ولی نعمتان بدور از نعمت جامعه می آورد.

از محاسن فصل سرما این است که می شود درها و پنجره های منزل را به بهانه فصل پاییز محکم بست اینطوری هم خود راحتی هم در برابر همسر و فرزند شرمسار نمی گردی پس استراتژی مناسبی به شمار می رود زیرا در تابستان هر کاری می کردی کولر بی رحم و بی جان یک راست دود کباب برخاسته از خانه همسایه را می بلعید و درون خانه جمع می کرد خلاصه اینکه با همسایه هماهنگ بودیم الحمدلله هر جمعه آنها کباب می خوردند و ما بوی کباب.

این روزها دیگر منت کش همسایه نیستیم زیرا تلویزیون مابین سریالهای تکراری که تمام صحنه ها و دیالوگ هایش را مانند شعر باز باران حفظ کرده ایم برنامه خود را قطع می کند و برای کباب پزی مجهز به شش سیخ کوبیده و شش سیخ مخصوص جوجه که با باطری هم می گردد تبلیغ می کند ؛ به بهانه اینکه ببینیم شبکه های دیگر چه دارند کانال تلویزیون را عوض می کنم اما آنجا هم می گوید با ماهیتابه دو طرفه می توانید چند جور غذا بپزید و مرغ و ماهی سوخاری را نشان می دهد پس وضع اقتصادی ما بهتر شده زیرا می توانیم بگوییم از بوی غذا به رنگ غذا ارتقاء یافته ایم.

مطلب بالا طنز نبود و با این کار میانه ای ندارم اما همیشه برایم این سئوال بوده که شورای سیاست گزاری صدا و سیما درآمد زایی را با چه قیمتی می خواهد که کودکی یتیم و زنی بی سرپرست یا خانواده ای مستمند را به بهانه کسب درآمد لگد کوب می کند و کسانی که جای طعام سیلی خورده اند در برنامه ریزی رسانه ملی جام زهر و خون دل می خورند و می نوشند.

این اهل سیاست چه میزان کیاست دارند تا بفهمند تبلیغ انواع اطعمه و اشربه در برابر دیدگان کسانی که محتاج شام شب هستند و کارگران و کارمندانی که حقوق ۳۰ روزه خود را ۳ روزه خرج می کنند رنجی مضاعف به شمار می رود.

سخن دلم را ساده و بدون کلمات پرطمطراق نوشتم تا نگویند جان کلام در لابلای واژه های ادبی و پیچیده گم گردید ؛ من یک ایرانی و یک معلم هستم و می دانم دانش آموزی که با کفش های تابستانی به کلاس می آید و لباس مندرس سال قبل را می پوشد در مقابل تلویزیون ذره ذره زرد شدن رنگ رخسار والدینش را بسان برگهای پاییزی دیده است.

برادر گرامی جناب آقای ضرغامی بدانید و آگاه باشید در جامعه ما کسانی که فقط می خواهند زنده بمانند در مقابل کسانی که زندگی می کنند را نباید با یک مقیاس سنجید زیرا دو طیف مختلف هستند ، آنانکه می خواهند زنده بمانند همه ساله کاشتند و داشتند اما در نهایت کسانی که زندگی می کنند محصول را برداشتند پس شما باید تفاوت را از همین جا درک نمایید.

نمی خواهم بگویم تبلیغات تلویزیونی که در تمام دنیا مرسوم است را شما منسوخ کنید اما این استنباط هم که برای ساختن خانه ای بزرگ باید آشیانه ای را ویران کرد معقول نمی باشد . کسی منکر این نیست که تبلیغات هم به نفع خریدار است هم فروشنده به شرطی که متناسب باشد البته آن هم نه به سبک کرم حلزون که اول تبلیغ شد بعد دنبال مجوز گشتید و معلوم نشد درآمد ۳۰ میلیاردی آن کجا رفت.