کد مطلب: 241087
به «تدبیر» دولت «امید»ی هست؟
بخش تعاملی الف - سیده آزاده امامی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۸ شهريور ۱۳۹۳ ساعت ۱۱:۴۳
درست یکسال از آغاز به کار دولت یازدهم می گذرد، دولتی که با شعارهای جذابی نظیر «اعتدال» و «احترام به قانون» و وعده هایی چون «تحول صد روزه اقتصادی» و «رفع همه تحریم ها در عین حفظ همه حقوق ملت» و... و به ویژه با «تدبیر» غافلگیرکننده «کلید» بر سر کار آمد بدان «امید» که گره از کار فروبسته ملت بگشاید. علاوه بر این شعارهای پرشور و وعده های فریبنده ایجابی، رویکرد به شدت سلبی دولت نسبت به عملکرد دولت های نهم و دهم نیز در موفقیت آقای روحانی برای کسب حدنصاب لازم آراء ملت سهم بسزائی داشت.
شاید دور از انصاف نباشد ادعای اینکه آنچه بیش از هر چیز در کارنامه یکساله دولت به چشم می خورد بی برنامگی و نداشتن راهکار عملیاتی مناسب برای اداره امور کشور می باشد. بارزترین دلیل این ادعا هم رجعت دولت به سیاست ها و برنامه های امتحان پس داده سال های دهه هفتاد است که حتی به منظور تداوم آنها اغلب وزیران کابینه نیز از میان مدیران آن مقطع خاص گزینش شدند، برنامه هایی که به اذعان بسیاری از کارشناسان ریشه بخش عمده ای از نابسامانی های اقتصادی و فرهنگی حال حاضر کشور به حساب می آیند. درواقع هم آنچه تاکنون از عملکرد دولت مشاهده شده چیزی جز تداوم همان سیاست ها در جهت گیری های کلی نبوده و مختصر تفاوت های موجود را نیز ضرورت های زمانی و اقتضائات زمانی به آن تحمیل کرده است، وگرنه تاکنون برنامه شاخصی که مدیران فعلی و در شرایط فعلی مبدع آن بوده باشند ارائه نشده است، و این به خوبی مؤید ضعف برنامه ریزی دولت در تهیه و تدوین برنامه های مناسب برای برون رفت از وضعیت موجود می باشد.
شاید شاخص ترین برنامه ای که دولت در حوزه اقتصادی پس از حدود یکسال ارائه داده همان بسته معروف خروج از رکود است که حتی به اذعان کارشناسان اقتصادی همسو با دولت نیز تقریباً تهی از برنامه و راهکار عملی خاص بوده و حداکثر چیزی به مثابه یک «تحلیل» خوب و کلی از اوضاع و احوال فعلی حاکم بر عرصه اقتصادی است، و نه راهکاری عملیاتی برای تغییر این شرایط!
علاوه بر این ضعف چشمگیر- و صرفنظر از ضعف های دیگری که می توان به آن پرداخت و این جستار مجال آن نیست، نظیر ضعف «گفتمان» دولت- همانگونه که اشاره شد دولت علیرغم انتقادات بسیار تندی که به مدیران گذشته داشت، برای آنچه از عملکرد دولت سابق نفی کرد هنوز گزینه جایگزین قابل توجهی ارائه نکرده است؛ به عنوان مثال گرچه یکی از شدیدترین انتقادات مخالفان دولت قبل و به ویژه رئیس جمهور کنونی و گروههای هم جهت با وی در ایام انتخابات معطوف به اقدام دولت قبل در انحلال «سازمان مدیریت و برنامه ریزی» و تبدیل آن به معاونت، و درعوض وعده احیای مجدد این سازمان بود، اما امروز و با گذشت یکسال از فعالیت دولت هنوز خبری از احیاء این سازمان نیست، امری که شاید تحقق آن تنها بسته به یک خط فرمان رئیس جمهور باشد!
نمونه دیگر نحوه اجرای «طرح هدفمندی یارانه ها» است که آن هم سهم زیادی از انتقادات و اعتراض های کاندیداهای انتخابات گذشته و مخالفان دولت قبل را به خود اختصاص داده بود، اما باز هم با وجود گذشت یکسال از تصدی دولت یازدهم و به ویژه پس از آنکه «تدبیر» دولت در به راه اندازی کمپین برای انصراف از یارانه با شکست مواجه و در واقع «ناامید» شد، هنوز هیچ جایگزینی برای تغییر در شیوه اجرای آن ارائه نشده و این طرح همچنان به همان شیوه سابق در حال اجرا میباشد. در این مورد هم به مانند موضوع قبل گویی همه انتقادها و تخریبها نه ناظر به «شیوه اجرا»، که معطوف به «مجریان» این طرحها بوده و کارکردی انتخاباتی داشته است و پس از انتخابات و با تغییر مدیران همه آن نقدهای کوبنده از موضوعیت افتاده و از دستور کار خارج شدهاند، وگرنه سکوت محض و رفتار دوگانه مخالفان دولت سابق و مدافعان دولت فعلی را در این خصوص هیچ توجیهی نیست!
پروژه های «مسکن مهر» و «سفرهای استانی» نیز دقیقاً وضعیتی مشابه موارد فوق دارند و علیرغم اینکه در گرماگرم تبلیغات انتخاباتی آماج حملات منتقدان بودند، اما پس از استقرار دولت جدید همچنان به همان سیاق گذشته در حال اجراست و تنها مشمول «تغییر نام» شده اند!
برای سوءاستفاده های اقتصادی و سوءمدیریت ها نیز که به مانند موارد مذکور دستاویز شدیدترین حملات و تخریب ها علیه دولت قبل بود، هنوز پس از یک سال چاره ای اندیشیده نشده و در حالی که فساد بزرگ ۳۰۰۰ میلیاردی معروف در سال ششم تصدی مدیران قبلی اتفاق افتاد و هزینه ها و تبعات گزافی را به نظام و ملت تحمیل کرد، افشای پرونده رانت ۶۵۰ میلیون یوروئی در ماه های نخست مدیریت دولت فعلی، و نیز پرونده های مبهمی نظیر واردات بنزین و مواردی شبیه آن، نگرانی های جدی ای را نسبت به تداوم روند ناصواب پیشین در دولت فعلی برانگیخته است!
اگر در دولت قبل ترسیم «خط قرمز»ی گرداگرد نزدیکان رئیس جمهور به منظور بازداشتن نهادهای قانونی از بررسی پرونده تخلف این افراد ناپسند و ناموجه بود، به همین اعتبار ممانعت دولت فعلی از پرداختن به پرونده تخلفات گذشته مدیران فعلی- نظیر پرونده کرسنت- نیز غیرقانونی است.
همه این ها در حالی است که دولت- و درواقع دولتمردان- هم در ایام تبلیغات انتخابات به نفی تمام عیار عملکرد دولت های نهم و دهم پرداخت(ند)، و هم پس از انتخابات همه کم کاری های خود را با سیاه نمائی مطلق نحوه مدیریت مدیران سابق توجیه کرد(ند)! اما واقع آن است که ملت یک بار به این شعارها و ادعاها رأی داده است و از آن پس منتظر است تا دولتی که با آن همه شور و حرارت به نفی وضع موجود پرداخت آنچه را در چنته خود دارد رو کند و درواقع خود را «اثبات» نماید، نه اینکه تا سال های سال نان «نفی» دوران سابق را بخورد، که ملت به ایده ای که هنوز دستاورد ایجابی قابل دفاعی از خود ارائه نکرده چند مرتبه اعتماد نمی کند!
در عرصه فرهنگی هم که به تعبیر رهبر معظم انقلاب به مراتب مهمتر از اقتصاد است و کاستی های آن با «سبد کالا» و بن کالا رفع نمی شود، ابراز نارضایتی چندین باره معظم له و تذکرات مکرر ایشان به مدیران این حوزه به اندازه کافی گویای نمره دولت در این ساحت می باشد.
با عنایت به موارد فوق و نگاهی اجمالی به کارنامه یکساله دولت به نظر میرسد همه «امید» دولت برای ایجاد تحول و پویایی در عرصه های مختلف کشور معطوف به «تدبیر» همان «کلید» معروفی باشد که یک کارکرد و بهعبارتی یک ادعا بیشتر نداشته است، و آنهم ایجاد گشایش چشمگیر اقتصادی در سایه برقراری تعامل مؤثر با همه دنیا. اساساً به زعم ایشان باید به روی دنیا خندید تا دنیا نیز به روی ما بخندد، بدین سبب بود که رئیس جمهور هنوز از راه نرسیده به سراغ قفل کهنه و سنگین تابوی رابطه با آمریکا رفت تا به خیال خود اعجاز «شاهکلید»ش را به رخ دیگران بکشد! و علاوه بر آن بی توجه به هشدارها نسبت به بدعهدی دشمن، و مغرور و سرمست از اکسیری که گمان می کرد به کف آورده به مصاف ۱+۵ رفت تا به خیال خود هنوز ۱۰۰ روز تمام نشده سر و ته پرونده سنگین و پیچیده هسته ای را نیز هم آورد، این بود که «توافق ژنو» را به مثابه مهمترین شاهکار!!! دولت رقم زد! شاهکاری که ضعف ها و کاستی های چشمگیر آن اکنون حتی بر خوشبینترین هوادارن دولت نیز پوشیده نیست و علیرغم همه بی مهری ها و اتهام ها و اهانت هایی که حواله منتقدان شد درستی و صحت ادعای آنان هر روز بیش از پیش رخ می نماید.
این شاهکار که اکنون به چالشی برای دولت بدل شده است حاصل شتابزدگی و اعتماد به نفس کاذب دولت و نیز نگاه آلوده به خوش بینی مفرط برخی دولتمردان فعلی به نظام سلطه و به ویژه سرکرده آن یعنی شیطان بزرگ بود. شاید همین اعتماد بیش از اندازه به توافق با شیطان است که سبب بی تحرکی و کمکاری برخی مدیران شده است، و درواقع گویی اکثر دولتمردان منتظرند تا ببینند «ظریف» چه می کند و منهای ظریف و سرنوشت نامعلوم توافق کذائی هیچ برنامه خاصی برای تحول در حوزه مسئولیتی خود ندارند. این گذشته از آن است که ارزیابی کارنامه ظریف و همین توافق علیه ما علیه خود مجال مفصلی می طلبد که البته در خصوص آن سخن های بسیار رفته است و نقداً به عنوان مشخصترین دستاورد «دیپلماسی لبخند» می توان از سرنوشت نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد سراغ گرفت، و نیز از چگونگی تغییر لحن مقامات آمریکائی!
البته از حق نگذریم در مدت یکسال گذشته تحولاتی هم در برخی حوزه ها رخ داده که شایسته تقدیر می باشد؛ ملموس ترین آنها تغییر در حوزه سلامت است که نویدبخش بهبود اوضاع در این عرصه می باشد. اما همین تحولات بخشی نیز برای تداوم و ثمردهی نهایی نیازمند تحول هماهنگ در سایر عرصه ها است و چه بسا بی توجهی به این ضرورت، معدود تغییرات صورت پذیرفته را نیز با مشکل مواجه کرده و حتی آن را به چالشی فراروی دولت نیز بدل کند.
شاید دور از انصاف نباشد ادعای اینکه آنچه بیش از هر چیز در کارنامه یکساله دولت به چشم می خورد بی برنامگی و نداشتن راهکار عملیاتی مناسب برای اداره امور کشور می باشد. بارزترین دلیل این ادعا هم رجعت دولت به سیاست ها و برنامه های امتحان پس داده سال های دهه هفتاد است که حتی به منظور تداوم آنها اغلب وزیران کابینه نیز از میان مدیران آن مقطع خاص گزینش شدند، برنامه هایی که به اذعان بسیاری از کارشناسان ریشه بخش عمده ای از نابسامانی های اقتصادی و فرهنگی حال حاضر کشور به حساب می آیند. درواقع هم آنچه تاکنون از عملکرد دولت مشاهده شده چیزی جز تداوم همان سیاست ها در جهت گیری های کلی نبوده و مختصر تفاوت های موجود را نیز ضرورت های زمانی و اقتضائات زمانی به آن تحمیل کرده است، وگرنه تاکنون برنامه شاخصی که مدیران فعلی و در شرایط فعلی مبدع آن بوده باشند ارائه نشده است، و این به خوبی مؤید ضعف برنامه ریزی دولت در تهیه و تدوین برنامه های مناسب برای برون رفت از وضعیت موجود می باشد.
شاید شاخص ترین برنامه ای که دولت در حوزه اقتصادی پس از حدود یکسال ارائه داده همان بسته معروف خروج از رکود است که حتی به اذعان کارشناسان اقتصادی همسو با دولت نیز تقریباً تهی از برنامه و راهکار عملی خاص بوده و حداکثر چیزی به مثابه یک «تحلیل» خوب و کلی از اوضاع و احوال فعلی حاکم بر عرصه اقتصادی است، و نه راهکاری عملیاتی برای تغییر این شرایط!
علاوه بر این ضعف چشمگیر- و صرفنظر از ضعف های دیگری که می توان به آن پرداخت و این جستار مجال آن نیست، نظیر ضعف «گفتمان» دولت- همانگونه که اشاره شد دولت علیرغم انتقادات بسیار تندی که به مدیران گذشته داشت، برای آنچه از عملکرد دولت سابق نفی کرد هنوز گزینه جایگزین قابل توجهی ارائه نکرده است؛ به عنوان مثال گرچه یکی از شدیدترین انتقادات مخالفان دولت قبل و به ویژه رئیس جمهور کنونی و گروههای هم جهت با وی در ایام انتخابات معطوف به اقدام دولت قبل در انحلال «سازمان مدیریت و برنامه ریزی» و تبدیل آن به معاونت، و درعوض وعده احیای مجدد این سازمان بود، اما امروز و با گذشت یکسال از فعالیت دولت هنوز خبری از احیاء این سازمان نیست، امری که شاید تحقق آن تنها بسته به یک خط فرمان رئیس جمهور باشد!
نمونه دیگر نحوه اجرای «طرح هدفمندی یارانه ها» است که آن هم سهم زیادی از انتقادات و اعتراض های کاندیداهای انتخابات گذشته و مخالفان دولت قبل را به خود اختصاص داده بود، اما باز هم با وجود گذشت یکسال از تصدی دولت یازدهم و به ویژه پس از آنکه «تدبیر» دولت در به راه اندازی کمپین برای انصراف از یارانه با شکست مواجه و در واقع «ناامید» شد، هنوز هیچ جایگزینی برای تغییر در شیوه اجرای آن ارائه نشده و این طرح همچنان به همان شیوه سابق در حال اجرا میباشد. در این مورد هم به مانند موضوع قبل گویی همه انتقادها و تخریبها نه ناظر به «شیوه اجرا»، که معطوف به «مجریان» این طرحها بوده و کارکردی انتخاباتی داشته است و پس از انتخابات و با تغییر مدیران همه آن نقدهای کوبنده از موضوعیت افتاده و از دستور کار خارج شدهاند، وگرنه سکوت محض و رفتار دوگانه مخالفان دولت سابق و مدافعان دولت فعلی را در این خصوص هیچ توجیهی نیست!
پروژه های «مسکن مهر» و «سفرهای استانی» نیز دقیقاً وضعیتی مشابه موارد فوق دارند و علیرغم اینکه در گرماگرم تبلیغات انتخاباتی آماج حملات منتقدان بودند، اما پس از استقرار دولت جدید همچنان به همان سیاق گذشته در حال اجراست و تنها مشمول «تغییر نام» شده اند!
برای سوءاستفاده های اقتصادی و سوءمدیریت ها نیز که به مانند موارد مذکور دستاویز شدیدترین حملات و تخریب ها علیه دولت قبل بود، هنوز پس از یک سال چاره ای اندیشیده نشده و در حالی که فساد بزرگ ۳۰۰۰ میلیاردی معروف در سال ششم تصدی مدیران قبلی اتفاق افتاد و هزینه ها و تبعات گزافی را به نظام و ملت تحمیل کرد، افشای پرونده رانت ۶۵۰ میلیون یوروئی در ماه های نخست مدیریت دولت فعلی، و نیز پرونده های مبهمی نظیر واردات بنزین و مواردی شبیه آن، نگرانی های جدی ای را نسبت به تداوم روند ناصواب پیشین در دولت فعلی برانگیخته است!
اگر در دولت قبل ترسیم «خط قرمز»ی گرداگرد نزدیکان رئیس جمهور به منظور بازداشتن نهادهای قانونی از بررسی پرونده تخلف این افراد ناپسند و ناموجه بود، به همین اعتبار ممانعت دولت فعلی از پرداختن به پرونده تخلفات گذشته مدیران فعلی- نظیر پرونده کرسنت- نیز غیرقانونی است.
همه این ها در حالی است که دولت- و درواقع دولتمردان- هم در ایام تبلیغات انتخابات به نفی تمام عیار عملکرد دولت های نهم و دهم پرداخت(ند)، و هم پس از انتخابات همه کم کاری های خود را با سیاه نمائی مطلق نحوه مدیریت مدیران سابق توجیه کرد(ند)! اما واقع آن است که ملت یک بار به این شعارها و ادعاها رأی داده است و از آن پس منتظر است تا دولتی که با آن همه شور و حرارت به نفی وضع موجود پرداخت آنچه را در چنته خود دارد رو کند و درواقع خود را «اثبات» نماید، نه اینکه تا سال های سال نان «نفی» دوران سابق را بخورد، که ملت به ایده ای که هنوز دستاورد ایجابی قابل دفاعی از خود ارائه نکرده چند مرتبه اعتماد نمی کند!
در عرصه فرهنگی هم که به تعبیر رهبر معظم انقلاب به مراتب مهمتر از اقتصاد است و کاستی های آن با «سبد کالا» و بن کالا رفع نمی شود، ابراز نارضایتی چندین باره معظم له و تذکرات مکرر ایشان به مدیران این حوزه به اندازه کافی گویای نمره دولت در این ساحت می باشد.
با عنایت به موارد فوق و نگاهی اجمالی به کارنامه یکساله دولت به نظر میرسد همه «امید» دولت برای ایجاد تحول و پویایی در عرصه های مختلف کشور معطوف به «تدبیر» همان «کلید» معروفی باشد که یک کارکرد و بهعبارتی یک ادعا بیشتر نداشته است، و آنهم ایجاد گشایش چشمگیر اقتصادی در سایه برقراری تعامل مؤثر با همه دنیا. اساساً به زعم ایشان باید به روی دنیا خندید تا دنیا نیز به روی ما بخندد، بدین سبب بود که رئیس جمهور هنوز از راه نرسیده به سراغ قفل کهنه و سنگین تابوی رابطه با آمریکا رفت تا به خیال خود اعجاز «شاهکلید»ش را به رخ دیگران بکشد! و علاوه بر آن بی توجه به هشدارها نسبت به بدعهدی دشمن، و مغرور و سرمست از اکسیری که گمان می کرد به کف آورده به مصاف ۱+۵ رفت تا به خیال خود هنوز ۱۰۰ روز تمام نشده سر و ته پرونده سنگین و پیچیده هسته ای را نیز هم آورد، این بود که «توافق ژنو» را به مثابه مهمترین شاهکار!!! دولت رقم زد! شاهکاری که ضعف ها و کاستی های چشمگیر آن اکنون حتی بر خوشبینترین هوادارن دولت نیز پوشیده نیست و علیرغم همه بی مهری ها و اتهام ها و اهانت هایی که حواله منتقدان شد درستی و صحت ادعای آنان هر روز بیش از پیش رخ می نماید.
این شاهکار که اکنون به چالشی برای دولت بدل شده است حاصل شتابزدگی و اعتماد به نفس کاذب دولت و نیز نگاه آلوده به خوش بینی مفرط برخی دولتمردان فعلی به نظام سلطه و به ویژه سرکرده آن یعنی شیطان بزرگ بود. شاید همین اعتماد بیش از اندازه به توافق با شیطان است که سبب بی تحرکی و کمکاری برخی مدیران شده است، و درواقع گویی اکثر دولتمردان منتظرند تا ببینند «ظریف» چه می کند و منهای ظریف و سرنوشت نامعلوم توافق کذائی هیچ برنامه خاصی برای تحول در حوزه مسئولیتی خود ندارند. این گذشته از آن است که ارزیابی کارنامه ظریف و همین توافق علیه ما علیه خود مجال مفصلی می طلبد که البته در خصوص آن سخن های بسیار رفته است و نقداً به عنوان مشخصترین دستاورد «دیپلماسی لبخند» می توان از سرنوشت نماینده دائم ایران در سازمان ملل متحد سراغ گرفت، و نیز از چگونگی تغییر لحن مقامات آمریکائی!
البته از حق نگذریم در مدت یکسال گذشته تحولاتی هم در برخی حوزه ها رخ داده که شایسته تقدیر می باشد؛ ملموس ترین آنها تغییر در حوزه سلامت است که نویدبخش بهبود اوضاع در این عرصه می باشد. اما همین تحولات بخشی نیز برای تداوم و ثمردهی نهایی نیازمند تحول هماهنگ در سایر عرصه ها است و چه بسا بی توجهی به این ضرورت، معدود تغییرات صورت پذیرفته را نیز با مشکل مواجه کرده و حتی آن را به چالشی فراروی دولت نیز بدل کند.
کلمات کلیدی : سیده آزاده امامی
۱۳۹۳-۰۶-۱۹ ۱۶:۳۰:۵۲
نگو این حرفها رو دولت تدبیر و نقاط ضعف؟؟ نعوذوا بالله (2368555) (alef-10)
۱۳۹۳-۰۶-۲۰ ۰۰:۴۶:۱۶
شما چه چه راه حلی رو ارایه میدید تمام راه حلها و مدیریت همفکران شما که به ناکجا آباد ختم شد و نتیجه عینیش هم همین وضعیت اسفبار است. دولت فعلی فقط بتواند اوضاع رو برگزداند به قبل از احمدی نژاد هنر کرده است. (2369163) (alef-10)
