زمانی که صحبت از علوم اجتماعی به میان می‌آید، غالباً برخی از موضوعات کلی به ذهن متبادر می‌شوند. تصور رایج از علوم اجتماعی این است که این عنوان به دانش‌هایی اطلاق می‌شود که به موضوعات مربوط به جامعۀ انسانی می‌پردازند.

نیکلای گوگول در عصر خود از جنبه‌های متعددی نویسنده‌ای پرحاشیه به شمار می‌آمد، زیرا همواره منتقدی سخت‌گیر و بی‌رحم بود که نظام‌های مختلف اقتصادی، سیاسی و فرهنگی از حملاتش در امان نبودند. گوگول طبقات اجتماعی گوناگون را زیر ذره‌بین خود داشت و هیچ نوشته‌ای از او نمی‌توان یافت که از نقد و تحلیل این طبقات خالی باشد.

نونا فرناندز متعلق به نسلی از نویسندگان شیلی است که کودکی و نوجوانی خود را در دوران حاکمیت پینوشه طی نموده‌اند. دورانی سرشار از خفقان و خشونت که عواقبش تا دهه‌های پس از سقوط حکومت دیکتاتوری همچنان ادامه داشته است. این نسل وحشت و تاریکی حاکم بر جامعه را با گوشت و پوست خود حس کرده‌ و سایه‌ی سنگین و پرهراس دیکتاتوری، هرگز مجال آسوده زیستن و بالیدن را به آن‌ها نداده است

طبق نظریۀ دوبو، لذت ما از هنر، به‌طور خاص، از تسکینِ یکی از شایع‌ترین پریشانی‌های ذهن، یعنی ملال یا کسالت ناشی می‌شود. به نوشتۀ او: "خواسته‌های نفس، کمتر از خواسته‌های بدن نیست؛ یکی از بزرگ‌ترین خواسته‌های انسان، این است که ذهنش همواره در تکاپو باشد.

سابقاً در چلوکبابی‏ها، آن‏ها که بیشتر از ما عمر کرده ‏اند به یاد دارند که بعد از خوردن غذا تقاضای یک پشت‏بند را می‏کردند، پشت‏بند به معنای یک غذای نیمه و برای سیر شدن کامل مشتری. حال کتاب "کتاب‏ یادهای یک نویسنده" به قلم احمد راسخی لنگرودی حکم همان پشت‏بند را دارد.

در آثار داستانی متنوع مجید قیصری دامنه‌ی گسترده‌ای از موضوعات را می‌توان یافت؛ از دغدغه‌های اجتماعیِ روز گرفته تا پرداختن به فرهنگ‌ها و اقلیم‌های متفاوت. او اغلب در تلاش است تا رویکردی متفاوت برای تجزیه و تحلیل وقایع بیابد. به طور نمونه در کتاب «دیگر اسمت را عوض نکن» او در پس تمام صحنه‌های تاریک و روشنی که جنگ با خود دارد

عجیب‌ترین حرفی که در کلاس آموزش رانندگی شنیدم این بود که رانندگی مهارتی است که نیاز به هیچ توانایی خاصی ندارد و همگان می‌توانند راننده شوند. حتی حداقل تحصیلات هم لازم نیست و به همین دلیل، حتی بی‌سوادان هم می‌توانند گواهینامۀ رانندگی بگیرند

کتاب «صد سال جنگ بر سر فلسطین» را باید همه ما بخوانیم! در نیم قرن گذشته نه فقط فلسطین مسئله‌مان بوده است، بلکه خواسته یا ناخواسته سیاست داخلی و خارجی، اقتصاد و معیشت و حتی گاه ورزش‌مان نیز با آن در ارتباط بوده و از آن تاثیر گرفته است

داستایفسکی جدای از اغلب آثار داستانی‌اش که تلویحاً ردّی از قیاس میان روسیه و اروپا دارند، در مجموعه یادداشت‌هایش نیز از دغدغه‌ی انسان روسی-اروپایی فارغ نبوده است. او در دوره‌های متلاطم زندگی‌اش رویکردهای متفاوت و گاه متناقضی به اروپا در مقایسه با روسیه داشته و آن‌ها را در نوشته‌های خود نیز منعکس کرده است.

«هرچه سازوبرگ فکری فرد ناچیزتر باشد، در کاربرد فنون و شگردها بیشتر خودنمایی می‌کند. کسی که گنجینه‌ای از اندیشه‌های ارزشمند دارد، نگران دادوستد آن اندیشه‌ها است و طبیعتاً برای منظوری که دارد ساده‌ترین زبانی را به کار می‌برد که می‌تواند بیابد. اما کسی که تفکر حقیقی ندارد

من به کتاب‌های سفرنامه همیشه علاقه‌مند بودم. چون خودم خیلی سفر را دوست داشتم. سفر برای من یعنی کشف جاهای جدید، آدم‌های متفاوت، چشیدن انواع دیگر زندگی. سفر برای من خوش‌گذرانی چندروزه و تفریح تمام و کمال نبوده. سرک کشیدن به فرهنگ‌های دیگر، برایم همیشه جذاب بوده است.

این کتاب به‌خودی خود بسیار خوب و آموزنده است، اما برای ما فایدۀ مضاعف دارد. برای درک ارزش و اهمیت خاص این کتاب برای ما، باید وضعیت آموزشی رایج در به‌اصطلاح مجامع علمی و آموزشی را بشناسیم.

واقعه‌ی کربلا چنان ابعاد گسترده‌ای داشته‌ و هر بُعد آن نیز چنان جنبه‌های متعددی را شامل می‌شود که در هر بار بازنگریِ آن، می‌توان نکات تازه‌ای دریافت و نتایجی به فراخور زمانه و موقعیت خاص خود یافت.

اگرچه از پایان جنگ سالها گذشته است اما موضوع جنگ موضوعی تمام شدنی نیست و هنوز ابعاد و زاویههای پنهانی دارد که مورد کاوش قرار نگرفته است. بیشتر روایتهای مربوط به جنگ توسط رزمندگان و سرداران ایرانی تهیه شده است و کتابهای تاریخ جنگ عمدتا جنگ را از زاویه ایران روایت می‌کنند

قرار نبود چاپشان كنم … شايد اگر از ابتدا اين نامه ها براي كتاب شدن نوشته مي شدند، طور ديگري پيش مي رفتند … اما اين كلمات تنها به شوق لبخند او نوشته شدند … او كه ماه است … ماه … و من صدايش مي كنم ماهی‌ماه … با خودم قرار گذاشته بودم برایش چهل نامه بنویسم … که گوشه ای از محبتم را مکتوب کنم … اما اشتیاقش وقت خواندن آن ها مرا به ادامه دادن مشتاق تر کرد …

بامزه بودن ذاتی‌ست یا اکتسابی؟ کمدی نوشتن چطور؟ آیا کسی که در زندگی شخصی عبوس و جدی است می تواند کمدین موفقی باشد؟ اصلا خود کمدی چیست؟ آیا الزاما کمدی باید صدای خنده مخاطب را بلند کند؟ پس چرا خیلی از کمدی های معروف چندان خنده دار نیستند؟ واقعیت این است که بسیاری از ما در زمینه کمدی و آنچه هست و آنچه نیست، دچار کج فهمی هستیم.

سیاوش پسر کاوس ، پسر کیقباد ، پادشاه ایران بوده ، کاوس فرزند خود سیاوش را از کودکی جهان پهلوان رستم او را به سیستان برد و او را پرورش داد و آیین زندگی و آزادگی و جنگ شکار آموخت ، و در عرض هفت سال سیاوش را که اکنون در هنرهای رزمی و پهلوانی سرآمد همه شده بود به دربار پدر بازآورد.