سن امید به زندگی در برخی از کشورها مانند ژاپن هنگ کنگ ایسلند سوئیس و استرالیا با ۸۲ سال بالاتر از میانگین جهانی است و در رتبه های اول قرار دارند.
سن امید به زندگی در ایران بر اساس آمارهای به دست آمده نسبت به سالهای قبل چند سال افزایش یافته است و این نشان می‌دهد که هم خدمات وهم امید به زندگی در میان زنان و مردان بیشتر شده است.
براساس اعلام مرکز آمار ایران، شاخص امید زندگی در بدو تولد بر اساس آخرین نتایج سرشماری عمومی نفوس و مسکن ۱۳۹۵ و با بهره‌گیری از داده‌های ثبتی در سال ۱۳۹۵ در کل کشور برای مردان ۷۲.۵ سال و برای زنان ۷۵.۵ سال محاسبه شد. این شاخص برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر ۷۲.۷ و ۷۵.۷ سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با ۷۱.۷ و ۷۴.۷ سال است. امید به زندگی در بدو تولد، متوسط سال‌هایی است که انتظار می‌رود شخص از هنگام تولد زندگی کند و به طور عمده از شرایط اجتماعی و ویژگی‌های ژنتیکی فرد تاثیر می‌پذیرد. این شاخص نشان می‌دهد که هر یک از افراد متعلق به یک نسل معین تا پایان زندگی به طور متوسط چند سال عمر خواهند کرد.
بیشترین امید در میان مردان البرزی، تهرانی و مازندرانی
از نظر استانی بالاترین مقدار امید زندگی مردان در سال ۱۳۹۵ در استان البرز (۷۴.۴ سال) و پس از آن در استانهای تهران(۷۴.۳ سال) و مازندران(۷۳.۵ سال) مشاهده می‌شود و پایین‌ترین مقدار این شاخص در مردان متعلّق به استانهای سیستان و بلوچستان (۶۵.۷ سال)، خراسان شمالی(۶۹.۸ سال) و هرمزگان(۶۹.۹ سال) بوده است.
زنان البرز، تهران و اصفهان بالاترین امید به زندگی را دارند
همچنین بالاترین مقدار این شاخص برای زنان متعلق به استانهای البرز(۷۸ سال)، تهران(۷۷.۸ سال) و اصفهان و مازندران (۷۷ سال) بوده و پایین‌ترین مقدار این شاخص در زنان مربوط به استانهای سیستان و بلوچستان(۶۹.۲ سال)، ایلام (۷۲ سال) و خراسان شمالی (۷۲.۶ سال) می‌باشد.
شاخص امید زندگی در بدو در سال ۱۳۹۰ در کل کشور برای مردان و زنان به ترتیب برابر ۷۱.۵ و ۷۴ سال بود که این ارقام برای مردان و زنان مناطق شهری به ترتیب برابر با ۷۱.۷ و ۷۴.۲ سال و برای مردان و زنان مناطق روستایی به ترتیب برابر با ۷۰.۷ و ۷۳.۲ سال محاسبه شده بود.
مقایسه این ارقام با ارقام سال ۱۳۹۵ نشان می‌دهد در طی پنج سال به ترتیب ۱ سال به امید زندگی مردان و ۱.۵ سال به امید زندگی زنان افزوده شده است.
