کد مطلب: 212505
نقدی بر نگاشته ی «از بازرگان تا موسوی»
بخش تعاملی الف - روح الله فردوسی
اشاره: مطلبی که می خوانید از سری یادداشت های بینندگان الف است و انتشار آن الزاما به معنی تایید تمام یا بخشی از آن نیست. بینندگان الف می توانند با ارسال یادداشت خود، مطلب ذیل را تایید یا نقد کنند.
تاریخ انتشار : دوشنبه ۳۰ دی ۱۳۹۲ ساعت ۱۰:۳۸
هموطن عزیزی به نام محمد فیض عارفی، مطلبی نگاشته اند تحت عنوان «از بازرگان تا موسوی» که حاوی توضیح خلاصه ای از چگونگی اطاعت از اصل ولایت و نیز بررسی لزوم ولایت پذیری در عصر حاضر می باشد و در ذیل و انتهای نگاشته ی اقتباسی خود، اشاراتی نیز به دولتمردان بعد از انقلاب می نمایند و به زعم خود و با فرمول خاصی که تعریف می کنند، همگی آنان را - البته باید گفت جمعی از آنها را که همسو و هم رای با حضرت این دوست نیستند- به اتهام ولایت ناپذیری و عدم پذیرش رأی ولی امر زمان متهم می کنند.
بر بازرگان عزیز می شورد و می خروشد و مردانگی اش را بی وجه و مقدار می ستاید. رنج های پیدا و پنهان موسوی را در دفاع از انقلاب در دوران دفاع مقدس نادیده می گیرد و تنها بر نقش و سهم ایشان در اتفاقات سال ۸۸ بسنده می کند. از قدر و منزلت کروبی نیز به همین مقدار بسنده می نماید. این چه رسم ناپسندی است که خیرات و محسنات بزرگان را نباید دید و تنها بر خطا و سهو آنان انگشت تاکید باید نهاد. باری؛ اگر مخاطب این نوشتار اقتباسی، نه اصل ولایت را بشناسد و نه شأن آن را، چگونه و با چه معیار عقل پسندی، رأی به ولایت پذیری این دوست عزیز بدهد و خوراک خام انگیزه ی نگاشتن چنین مطلبی را به ذهن خود بخوراند ؟
این دوست عزیز با توضیح مفصلی که در رابطه با اصل ولایت داده اند و ارتباط بی مورد آن با دولتمردان بعد از انقلاب، مناسب آن بود تا عنوان مقاله ی خود را «باورپذیری اطاعت از مقام ولایت» می گذاشتند تا عنوان حاضر، که هم باور پذیرتر می نمود و هم ذهن مخاطبان را متوجه ی حقیقت اصل ولایت می ساخت. بی آنکه شأن بخشی از این نگاشته را واجد نقد بدانم، می خواهم توضیح کوتاهی ارائه دهم از آنچه که این دوست عزیز تحت عنوان ولایت ناپذیری برخی از اشخاص باسابقه انقلاب عنوان کرده اند. نمی خواهم بگویم که شایسته تر آن بود که عنوان نگاشته اینگونه انتخاب می شد: «از بنی صدر تا احمدی نژاد» که بی تردید آقای احمدی نژاد در حد و ثغر توان و قوای ذهنی و بدنی خود، کوشید و خروشید و جوشید و هر چه باشد در این کشور رئیس جمهور بوده و دارای مقام و مرتبت و منزلت.
بلکه می خواهم عرض کنم که ایشان در مواقع خطیر و حساسی که بر این کشور و انقلاب می رفت و دست طمع بیگانگان به دامان پاک میهن دراز بود، دست از اطاعت از مقام ولایتِ مورد نظر این دوست عزیز کشید و به راهی دیگر رهنمون شد. چنان در افکار و اقوال برخی افراد محو شده بود، که دیگر نای ذوب شدن در ولایت را نداشت.
شاید تا اینجای سخن، گل از گفته ام شکفته و عطر حقایق آن، به مشام ذهن مخاطبان رسیده باشد، اما می خواهم بگویم، با تجربه ی ۸ ساله ی ولایت پذیری آقای احمدی نژاد، متاسفانه در گفتار و کردار برخی از کسانی که مدعی اطاعت از مقام ولایت هستند، تردیدهایی ایجاد شده است و اکنون می توان با معیار قراردادن عملکرد آقای احمدی نژاد، بعنوان کسی که لقب پاکترین دولت در یکصد سال اخیر را نیز یدک می کشید، بر جوش و خروش های گوش نواز برخی از ولایت مداران، با تأنی و تامل نظر دوخت و شک و تردید را با نگاه واقع بینانه و منتقدانه، به چنین قیل و قال های بعضا کم بار و بها همراه ساخت.
بنده پیشتر از این، در مقاله ای تحت عنوان «آقای لاریجانی، با جریان انحرافی چطور؟» به مواردی از خطاهای تاریخی – و نخواهم گفت خیانت های آشکار- جریان انحرافی اشاره کرده ام، که همگی آنها را قابل پیگرد توسط قوه محترم قضائیه دانستم و با کمی دقت و تامل در برخی از آن موارد، می توان عدم اطاعت از مقام ولایت را آشکارا مشاهده کرد. در این فرصت لازم نمی بینم تا به آن موارد اشاره کنم و تنها مخاطبان گرامی را به آن نوشتار ارجاع می دهم تا مورد توجه این دوست عزیز و مخاطبان معزز قرار گیرد. به دوست عزیز خود توصیه می کنم تا به مقاله ی مورد اشاره ی اینجانب رجوع کنند و به این پرسش پاسخ دهند؛ که شخص رئیس جمهور وقت، با چنین اقدامات ساختار شکنانه و با توجه به تعاریف مطرح شده در باب مقام ولایت و اصل اطاعت پذیری از آن، چه مرتبه ای از مراتب ولایت ناپذیری را کسب خواهد کرد؟
بر این دوست عزیز فرض است تا با تمسک به همان منابعی که اصل ولایت را به تائید رسانده اند و اطاعت پذیری از آن را واجب دانسته اند، اصل مدارا و مروت و حفظ آبروی مومن و عدم تهمت پراکنی و نفرت انگیزی در میان مسلمین را نیز یادآور شوند و در این فصل نویی که وحدت در سرتاسر کشور همه گیر شده است، راه و روش و سلوکی دیگر در پیش گیرند. نیاز به توضیح نیست که سایت متکثر الفکر الف، قطعا در جهت جلب افکار متنوع و آرای متکثر در فضای مجازی گام می نهد و به اعتقاد بنده، صرف نظر از مواردی چند، در باقی مسائل و موضوعات کلی، تا حدود زیادی موفق و کامیاب بوده است.
ضمن تشکر و سپاس از مدیران این سایت، لازم می دانم تا یادآور شوم که همت همگی ما باید مصروف ایجاد فضایی پر نشاط در کشور شود و تاکنون اگر بیمی از خطری و رنجی از ستمی و شرمی از گنهی متوجه مان شده است، همه را به پس پشت نهیم و راهی راه اعتدال شویم، که:
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
بر بازرگان عزیز می شورد و می خروشد و مردانگی اش را بی وجه و مقدار می ستاید. رنج های پیدا و پنهان موسوی را در دفاع از انقلاب در دوران دفاع مقدس نادیده می گیرد و تنها بر نقش و سهم ایشان در اتفاقات سال ۸۸ بسنده می کند. از قدر و منزلت کروبی نیز به همین مقدار بسنده می نماید. این چه رسم ناپسندی است که خیرات و محسنات بزرگان را نباید دید و تنها بر خطا و سهو آنان انگشت تاکید باید نهاد. باری؛ اگر مخاطب این نوشتار اقتباسی، نه اصل ولایت را بشناسد و نه شأن آن را، چگونه و با چه معیار عقل پسندی، رأی به ولایت پذیری این دوست عزیز بدهد و خوراک خام انگیزه ی نگاشتن چنین مطلبی را به ذهن خود بخوراند ؟
این دوست عزیز با توضیح مفصلی که در رابطه با اصل ولایت داده اند و ارتباط بی مورد آن با دولتمردان بعد از انقلاب، مناسب آن بود تا عنوان مقاله ی خود را «باورپذیری اطاعت از مقام ولایت» می گذاشتند تا عنوان حاضر، که هم باور پذیرتر می نمود و هم ذهن مخاطبان را متوجه ی حقیقت اصل ولایت می ساخت. بی آنکه شأن بخشی از این نگاشته را واجد نقد بدانم، می خواهم توضیح کوتاهی ارائه دهم از آنچه که این دوست عزیز تحت عنوان ولایت ناپذیری برخی از اشخاص باسابقه انقلاب عنوان کرده اند. نمی خواهم بگویم که شایسته تر آن بود که عنوان نگاشته اینگونه انتخاب می شد: «از بنی صدر تا احمدی نژاد» که بی تردید آقای احمدی نژاد در حد و ثغر توان و قوای ذهنی و بدنی خود، کوشید و خروشید و جوشید و هر چه باشد در این کشور رئیس جمهور بوده و دارای مقام و مرتبت و منزلت.
بلکه می خواهم عرض کنم که ایشان در مواقع خطیر و حساسی که بر این کشور و انقلاب می رفت و دست طمع بیگانگان به دامان پاک میهن دراز بود، دست از اطاعت از مقام ولایتِ مورد نظر این دوست عزیز کشید و به راهی دیگر رهنمون شد. چنان در افکار و اقوال برخی افراد محو شده بود، که دیگر نای ذوب شدن در ولایت را نداشت.
شاید تا اینجای سخن، گل از گفته ام شکفته و عطر حقایق آن، به مشام ذهن مخاطبان رسیده باشد، اما می خواهم بگویم، با تجربه ی ۸ ساله ی ولایت پذیری آقای احمدی نژاد، متاسفانه در گفتار و کردار برخی از کسانی که مدعی اطاعت از مقام ولایت هستند، تردیدهایی ایجاد شده است و اکنون می توان با معیار قراردادن عملکرد آقای احمدی نژاد، بعنوان کسی که لقب پاکترین دولت در یکصد سال اخیر را نیز یدک می کشید، بر جوش و خروش های گوش نواز برخی از ولایت مداران، با تأنی و تامل نظر دوخت و شک و تردید را با نگاه واقع بینانه و منتقدانه، به چنین قیل و قال های بعضا کم بار و بها همراه ساخت.
بنده پیشتر از این، در مقاله ای تحت عنوان «آقای لاریجانی، با جریان انحرافی چطور؟» به مواردی از خطاهای تاریخی – و نخواهم گفت خیانت های آشکار- جریان انحرافی اشاره کرده ام، که همگی آنها را قابل پیگرد توسط قوه محترم قضائیه دانستم و با کمی دقت و تامل در برخی از آن موارد، می توان عدم اطاعت از مقام ولایت را آشکارا مشاهده کرد. در این فرصت لازم نمی بینم تا به آن موارد اشاره کنم و تنها مخاطبان گرامی را به آن نوشتار ارجاع می دهم تا مورد توجه این دوست عزیز و مخاطبان معزز قرار گیرد. به دوست عزیز خود توصیه می کنم تا به مقاله ی مورد اشاره ی اینجانب رجوع کنند و به این پرسش پاسخ دهند؛ که شخص رئیس جمهور وقت، با چنین اقدامات ساختار شکنانه و با توجه به تعاریف مطرح شده در باب مقام ولایت و اصل اطاعت پذیری از آن، چه مرتبه ای از مراتب ولایت ناپذیری را کسب خواهد کرد؟
بر این دوست عزیز فرض است تا با تمسک به همان منابعی که اصل ولایت را به تائید رسانده اند و اطاعت پذیری از آن را واجب دانسته اند، اصل مدارا و مروت و حفظ آبروی مومن و عدم تهمت پراکنی و نفرت انگیزی در میان مسلمین را نیز یادآور شوند و در این فصل نویی که وحدت در سرتاسر کشور همه گیر شده است، راه و روش و سلوکی دیگر در پیش گیرند. نیاز به توضیح نیست که سایت متکثر الفکر الف، قطعا در جهت جلب افکار متنوع و آرای متکثر در فضای مجازی گام می نهد و به اعتقاد بنده، صرف نظر از مواردی چند، در باقی مسائل و موضوعات کلی، تا حدود زیادی موفق و کامیاب بوده است.
ضمن تشکر و سپاس از مدیران این سایت، لازم می دانم تا یادآور شوم که همت همگی ما باید مصروف ایجاد فضایی پر نشاط در کشور شود و تاکنون اگر بیمی از خطری و رنجی از ستمی و شرمی از گنهی متوجه مان شده است، همه را به پس پشت نهیم و راهی راه اعتدال شویم، که:
همتم بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
کلمات کلیدی : روح الله فردوسی
