به گزارش تسنیم، هیئتی از وزارت خارجه عربستان برای گفت‌وگو درباره بازگشایی سفارت این کشور، وارد طرابلس پایتخت لیبی شد.

 هیئت سعودی به ریاست «عبدالله بن فهد الشمری» معاون مدیر اداره کل امور کشورهای عربی و آفریقایی در وزارت خارجه عربستان، وارد فرودگاه «معیتیقه» شد.

بر اساس بیانیه وزارت امور خارجه لیبی، هیئت سعودی مورد استقبال «راشد ابو غفه» مدیر اداره امور اداری و مالی وزارت خارجه لیبی و «خلیفه القایدی» مدیر امور عربی این وزارتخانه قرار گرفت.

خلیفه القایدی در دیدار با هیئت سعودی بر عمق روابط دوجانبه با عربستان و علاقه‌مندی دولت وفاق ملی به تقویت این روابط و تحقق منافع مشترک تأکید کرد.

عربستان سعودی ماه می 2014 ،سفارت و کنسولگری خود در طرابلس را تعطیل و هیئت دیپلماتیک خود را به دلیل شرایط امنیتی لیبی، از این کشور خارج کرد.

در دو سال گذشته، دولت وفاق ملی از کشورهای جهان خواسته است تا سفارت‌های خود را در طرابلس بازگشایی کنند.

سازمان ملل: اتحادیه اروپا در جنایت علیه پناهندگان به لیبی کمک می‌کند
پیش از عربستان، وزارت خارجه عراق 4 آوریل  اعلام کرد که پس از 9 سال تعطیلی، سفارت خود در لیبی را بازگشایی کرده و روابط دیپلماتیکش با طرابلس را از سر می‌گیرد.

 اخیرا «احمد الصحاف»  سخنگوی وزارت خارجه عراق الصحاف اعلام کرد : عراق تصمیم دارد تا سفارت خود در لیبی را بازگشایی کرده و روابط دیپلماتیک خود با طرابلس را به منظور تقویت روابط دوجانبه بین دو کشور و ارائه خدمات به جامعه شریف عراق از سر بگیرد.

ماه گذشته نیز « حسین امیرعبداللهیان»  وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی ایران و خانم «نجلاء المنقوش» وزیر خارجه و همکاریهای بین‌المللی لیبی، در گفتگوی تلفنی در خصوص گسترش روابط دوجانبه و تحولات منطقه‌ای و بین‌المللی رایزنی و تبادل نظر کردند.

وزیر امور خارجه کشورمان در این گفتگو، از وزیر خارجه لیبی برای سفر به تهران دعوت نمود که مورد استقبال ایشان قرار گرفت. بازگشایی سفارت جمهوری اسلامی ایران در لیبی و اعزام سفیر کشورمان، دیگر محور گفتگوهای دو وزیر بود.

لیبی به دلیل وجود دو دولت یکی در شرق به رهبری «فتحی باشاغا» و دیگری در طرابلس به رهبری «عبدالحمید الدبیبه» با بحران سیاسی رو به رو است. دولت الدبیبه از حمایت سازمان ملل متحد برخوردار است.

کشور لیبی در حال حاضر، بحران زده و گرفتار در بن بستی است که به راحتی نمی‌تواند از آن عبور کند. دو نخست وزیر در یک سرزمین با دو کابینه مجزا که به صورت موازی کار می‌کنند و قدرت‌های محلی و قبیله ای که هر کدام وابسته به یکی از بازیگران سیاسی‌اند.