گروه تعاملی الف - محسن دیناروند:
برای ما که مدعی پیروی از امام علی(ع) هستیم، قاعده بر این است که وفاداری نسبت به او باید در درجه اول باشد. سوال این است که ما مدعیان پیروی از مولا علی(ع) چقدر در مقام عمل به او وفاداریم؟ دوست داشتن مولا علی(ع) آنچنان هم ساده نیست که در زبان، سخن به مدح او می پردازیم. شوخی نیست علوی شدن، بنشینی در خانه استراحت کنی و فکرت و تمام کار و بارت بشود جمع آوری مال و رشد دنیوی بعد با چند تا حرف، ارادت را به علی(ع) ثابت کنی. نه! از این خبرها نیست! خودت را بفریبی خدا را که نمی‌توانی.
همه چیز روشن است! زندگی علی(ع) در ابعاد گوناگونش روشن است و رفتار ما و کردار ما هم مشخص! در این میان نمی‌توان هیچ کس را فریب داد و بدبخت کسی است که خودش را بفریبد. علی(ع) همان است که برای برادرش هم حتی حق را ناحق نمی‌کند، برای همسرش اوج کرامت را می‌خواهد، برای فرزندانش تربیت صحیح را، برای مردم جامعه اش احترام به نظراتشان حتی آنجا که حق را نمی‌خواهند و برای خودش از دنیا حدوداً هیچ! و برای آخرتش دنیایی پربار.
بیایید یک بار برای همیشه با خودمان رو راست باشیم! حرف ها را کنار بگذاریم و با خودمان رو در رو شویم و خودمان را با اخلاق علی(ع) بسنجیم! ببینیم ما کجاییم و علی(ع) کجاست؟ آیا ما نمایندگان و معرفان خوبی برای او در عصر حاضر هستیم یا برعکس؟ معرفانی هستیم دفع کننده دیگران. دشمن که مشخص است دشمن است! از او انتظاری نیست برای دوستی. اما آدم‌ها را با دوست‌هایشان می‌شناسند! من را می‌توانید از دوستانم بشناسید! آیا ما برای علی(ع) همانیم که دیگران او را به واسطه ما مدعیانش بشناسند؟ به خدا قسم مسئولیت شیعه بودن بسیار سنگین است که نه با حرف این مسئولیت از بین می‌رود نه با اشک‌ها و مدح‌ها. و اگر لحظه‌ای فکر کنیم که مسئولیت ما به عنوان پیروان علی(ع) همین‌ها است و یا با این چیزها می‌توانیم به علی(ع) عشقمان را ثابت کنیم جز حماقت و خود را فریفتن دچار چیز دیگری نشده‌ایم.
تاکید میکنم اگر کسی مدعی عشق به علی(ع) و پیروی از علی(ع) نباشد سوالی از او نیست ولی قطعا در برابر مدعیان عشق و پیروی از علی(ع) این سوال حیاتی مطرح است که در مقام عمل چقدر زندگی فردی، خانوادگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و... را بر اساس شناخت صحیح از زندگانی علی(ع) بنا نهادید؟ و چقدر معرف درستِ او برای جهانیان بودید؟ پاسخ ما به این پرسش می تواند موجب سربلندی ما، عزت و شکوه ما بشود اگر یا عملمان خوب باشد یا پس از اعتراف به اشتباه آن را اصلاح کنیم. و گرنه موجب سرافکندی و خجالت ما در برابر حق است اگر که حرفمان با عملمان یکی نباشد و یا اصرار کنیم به همین اشتباه!
چنین نیست که با حرف از عشق و پیروی از علی زدن می توانم یک راست بروم آن ور سرم را بالا بگیرم و بفریبم! نه! اگر چنین فکری کنیم باختیم. ما راهی نداریم جز اینکه علی(ع) را در همه ابعادش در عمل زندگی کنیم یا اذعان کنیم که ما علی(ع) نیستیم و دست از سر حق برداریم! راه دوم را که دوست نداریم پس با همه توان باید برای راه اول خودمان را آماده کنیم و راهی نیست جز آن.
سخن حقی است اینکه اگر علی را درست شناختیم و پس از مقام حرف، در عمل او را زندگی کنیم. خدمت ما به علی(ع) همین است و غیر از این اگر باشیم و عمل ما با حرف ما نخوانَد و سرانجام معرف خوبی برای مرام و اندیشه علی(ع) نباشیم جز خیانت به او کاری نکرده ایم.
