فلفل یکی از رایج‌ترین ادویه‌ها در دنیا است. فلفل‌ها را می‌توان از دیدگاه‌های متفاوتی مقایسه کرد. فلفل تند و شیرین. فلفل قرمز و سبز. فلفل سیاه و سفید.

فلفل پرزهای چشایی را تحریک می‌کند و پیامی به معده می‌فرستد که باعث ترشح اسید هیدروکلوریک و در نتیجه هضم بهتر غذا می‌شود. اسید هیدروکلوریک برای هضم پروتئین‌ها و دیگر مواد غذایی در معده ضروری است. هنگامی‌که مقدار اسید هیدروکلوریک بدن کافی نباشد، غذا به مدت طولانی در معده باقی می‌ماند که منجر به سوءهاضمه می‌شود. به‌علاوه، فلفل تعرق و ادرار را افزایش می‌دهد. فلفل همچنین اثرات مفید آنتی اکسیدان و آنتی باکتریال مؤثر را در خود نشان داده است.

 

دلیل مزه تند فلفل چیست؟

علت احساس تندی کردن در دهان به وسیله فلفل، ماده‌ای است به نام کپساسین که بسیار برای بدن مفید است.

 

خاصیت کدام فلفل بیشتر است؟

از نظر خواص تغذیه‌ای تفاوت چندانی بین فلفل تند و شیرین وجود ندارد و فقط فلفل‌ها با رنگ‌های مختلف، ترکیبات کاروتنوئیدی متفاوتی دارند و از لحاظ ارزش غذایی تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند.

 

تفاوت فلفل‌ها

فلفل ها دارای انواع مختلفی هستند اما خاصیت انواع فلفل‌ها از فلفل سیاه و قرمز گرفته تا فلفل دلمه‌ای‌هایی با رنگ‌های متفاوت (قرمز، سبز، زرد، نارنجی و حتی سیاه) و فلفل سبزهای تند و شیرین، تفاوت چندانی با هم نمی‌کند و برخلاف باور عموم فلفل های شمشیری سبز رنگ در مقایسه با انواع فلفل های سیاه و دلمه ای خواص بیشتری ندارند.

تفاوت فلفل ها تنها در رنگ و طعم تند یا شیرین آنهاست، جالب است بدانید رنگ‌های مختلف فلفل به کاروتنوییدهای موجود در آنها مربوط می شود. ارزش تغذیه‌ای فلفل‌های مختلف با یکدیگرحتی با تفاوت کاروتنوییدهای موجود در آنها با یکدیگر تفاوت بارزی ندارد

فلفل سیاه، سفید و قرمز، همه از یک گیاه تهیه می‌شوند. رنگ فلفل به زمان برداشت و شیوه عمل آوردن آن بستگی دارد.

دانه‌های فلفل سیاه وقتی چیده می‌شوند که تقریباً رسیده باشند و به‌واسطه خشک شدن در آفتاب، لایه بیرونی‌شان سیاه شده باشد. با این‌حال، فلفل سفید با جداسازی لایه بیرونی (قبل یا بعد از خشک شدن) و برداشتن دانه درونی فلفل به دست می‌آید. فلفل سفید هم مانند فلفل سیاه، از ادویه‌های محبوب و پُرکاربرد در سراسر جهان است و جایگاه خاصی هم در طب کهن داشته است.

 

فلفل قرمز

هر 3 نوع فلفل می‌توانند هم در خواص دارویی مفید باشند و هم در طعم بخشی به غذاها؛ اما فلفل قرمز در بحث آنتی اکسیدان ها و اثرات مفیدی که بر روی سلامت دارد، بسیار قدرتمندتر از دیگر انواع است.
همچنین فلفل قرمز بسیار تندتر است و طبیعت گرم آن نیز بیشتر است. فلفل قرمز نیز از میوه‌های کاملاً رسیده گیاه فلفل به دست می‌آید، با این تفاوت که فرایند خشک کردن دانه‌ها باید سریع انجام گیرد.

چندین گیاه مختلف وجود دارند که ممکن است به عنوان "فلفل قرمز" یاد شوند. فلفل قرمز از میوه‌های کاملا رسیده گیاه فلفل به دست می‌آید، اما باید فرایند خشک کردن دانه‌ها سریع انجام گیرد. فلفل قرمز یکی از ادویه‌های محبوب و پر خاصیت در سراسر جهان است که در دسته‌بندی میوه‌ها قرار می‌گیرد. فلفل قرمز با نام‌های چیلی یا فلفل چیلی هم شناخته می‌شود.

جالب است بدانید که فلفل قرمز در خانواده فلفل دلمه ای قرار می‌گیرد. فلفل قرمز دارای خاصیت‌های بسیار زیادی برای بدن است که از مهم‌ترین این خواص می‌توان به درمان کم‌خونی، بیماری‌های قلبی، سرماخوردگی و … اشاره کرد.

فلفل قرمز، میوه‌ گیاه کپسیکوم، به‌خاطر طعم تند خود شناخته شده است. فلفل قرمز مانند فلفل دلمه‌ای و گوجه فرنگی به خانواده‌ی بادنجانیان تعلق دارد. واریته‌های (جوره) فراوانی از فلفل قرمز وجود داشته که کایِن و هالوپینو دو واریته‌ی معروف‌تر هستند.

کپسایسین مهم‌ترین ترکیب زیست‌فعال گیاهی در فلفل قرمز بوده که مسئول طعم تند فلفل قرمز و فواید آن برای سلامتی است.

 

فلفل سفید

همان‌طور که اشاره شد این‌گونه از فلفل، زمانی به دست می‌آید که پوست بیرونی دانه‌ها بر اثر تابش نور خورشید خشک و باز شود. دانه‌های سفید درون این پوست‌ها، فلفل سفید است. فلفل سفید، عطر و طعم ماندگاری ندارد و پس از گذشت زمان به سرعت رایحه آن از بین خواهد رفت.

به دلیل رنگ سفید این فلفل، بهتر است در غذاهایی از آن استفاده کنید که بخواهید رنگ یک دستی داشته باشند و دانه‌های فلفل در آن مشخص نباشند؛ مانند تهیه سس سفید و یا پوره سیب زمینی.

 

فلفل سیاه

فراوان‌ترین نوع از فلفل که در دسترس است، فلفل سیاه است. این فلفل به طور طبیعی از لایه بیرونی که توسط تابش نور خورشید به رنگ سیاه در آمده، به دست می‌آید.

عطر آن بسیار بیشتر از فلفل سفید است. همچنین ترکیب اجزای درون آن فواید زیادی برای سلامتی دارد. فلفل سیاه می‌تواند در مدت زمان طولانی‌تری تازه بماند، بدون اینکه از خاصیت و عطر و طعم آن کم شود. استفاده از فلفل سیاه به جای سفید در وعده‌های غذایی، به دلیل برتری عطر و ماندگاری بیشتر، رایج‌تر است.

 

فلفل سبز

محصول نادرتر این گیاه فلفل سبز است. برای تهیه آن دانه‌های فلفل به صورت زرد و نارس برداشت می‌شوند و سپس باید در معرض نمک یا سرکه قرار گیرند تا از تخمیر شدن آن‌ها جلوگیری شود. از میان آن‌ها فلفل سفید از همه تندتر و فلفل سبز از همه ملایم‌تر است. اما در مقابل فلفل‌های سیاه و سبز معطرتر از فلفل سفید می‌باشند. فلفل دانه سبز عطر گیاهی و فلفل دانه قرمز طعم شیرین و تند دارد.

هنگام چیدن فلفل سبز تند ابتدا رنگ آن سبز است و به مرور زمان و بعد از آن که کاملا رسیده شود رنگ آن قرمز شده و طعمش تند‌تر می‌گردد.

 

انواع فلفل خوراکی

فلفل موزی

این فلفل رنگ زرد کمرنگی دارد و از همین رو موزی نام‌گذاری شده است؛ البته فلفل‌های موزی بالغ ممکن است به قرمز و یا نارنجی تغییر رنگ دهند. سایز آن متوسط است و تندی ملایمی دارد. فلفل موزی به مرور زمان شیرین‌تر می‌شود و به طور معمول به صورت ترشی‌شده مصرف می‌شود. از دیگر مصارف آن می‌توان به استفاده در طبخ پیتزا، استیک پنیر و سالاد یونانی اشاره کرد. این محصول موزی شیرین منبع سرشار ویتامین سی نیز هست.

فلفل پپرونچینی

این فلفل که به نام‌های فلفل توسکانی، فلفل فریژیتلو و یا فلفل شیرین ایتالیایی نیز شناخته می‌شود، طعم و تندی متوسطی (تنها مقداری تندتر از فلفل دلمه‌ای) دارد اما هنگام صرف آن متوجه کمی تلخی نیز خواهید شد. پپرونچینی در ابتدا رنگی سبز به خود می‌گیرد و معمولاً در همین مرحله است که آن را ترشی می‌کنند امّا به مرور زمان و رسیدن بیشتر، رنگش به قرمز متمایل می‌شود. ممکن است این فلفل را با فلفل موزی اشتباه بگیرید چرا که رنگ و حتی مزه‌ای شبیه به هم دارند و معمولاً می‌توان از یکی از آنها به جای دیگری استفاده کرد. فلفل پپرونچینی معمولاً تندی مناسبی به پیتزا، انواع سالاد و پیش‌غذاهای مختلف می‌دهد.

فلفل هالوپینو

فلفل هالوپینو پرطرفدارترین نوع فلفل برای پیش‌غذا، سس سالسا و یا هر نوع غذایی است که مطلوب مصرف‌کننده غذا این باشد که تندی را حس کرده امّا بتواند آن را تحمل کند!

می‌توان این فلفل را که به رنگ قرمز -که معمولاً کمی شیرین‌تر است!- و یا سبز از روی نرم‌ساقه گیاه برداشت می‌شود خشک یا سرخ کرد؛ در این صورت به آنها فلفل چیپوتله گفته و از آن به عنوان چاشنی غذا استفاده می‌کنند. تندی هالوپینو در هر محصول ممکن است متفاوت باشد امّا بیشتر آتش آن در غشای داخلی متمرکز شده است، بنابراین برای کاستن تندی این فلفل میتوانید آن بخش را جدا کنید و سپس مصرفش کنید.

فلفل شیشیتو

این فلفل‌ که خاستگاهش شرق آسیاست معمولاً زمانی برداشت می‌شود که هنوز سبز است و طعمی تلخ و کمی تند دارد. می‌توان گفت به طور متوسط از هر ده فلفل شیشیتو یکی از آنها تندی زیادی دارد، امّا تشخیص اینکه کدام یک از فلفل‌های بشقاب شما قرار است تند باشد ممکن نیست و تنها با گاز زدن آن را پیدا خواهید کرد.

این فلفل که شاید برخی آن را با نام‌های دیگرش کواری گوچو و فلفل آلبالویی بشناسند عموماً با ذغال پخته می‌شود ولی امکان مصرف آن به صورت خام نیز وجود دارد. شیشیتو در ژاپن عموماً با روغن و سس سویا مخلوط شده و به عنوان یک پیش‌غذا مصرف می‌شود. علاوه بر این، این محصول آتشی در طبخ تمپورا، یکی از محبوب‌ترین غذاهای محبوب شرقی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.

فلفل آناهایم

این فلفل بومی منطقه نیو مکزیکو است ولی امروزه در خارج از این محدوده کاشت و برداشت می‌شود. آناهایم غالباً شکلی مخروطی و خمیده داشته و قابلیت مصرف شدن در بسیاری از غذاها را دارد. می‌شود آناهایم را در تهیه سس سالسا، در طبخ یک غذای شکم‌پر و یا به عنوان جایگزین فلفل‌های دیگر استفاده کرد. این فلفل به تندی فلفلی مثل هابرنو (فلفلی تند که به همراه سالمون و یا مرغ خورده می‌شود) نیست امّا تندتر از فلفل دلمه‌ای است و به طور معمول در مغازه‌ها در شیشه‌ و با رنگ‌های سبز و قرمز فروخته می‌شود.

فلفل چشم پرنده

چشم پرنده که فلفل تایلندی نیز نامیده می‌شود، به نسبت اندازه خود به شکل شگفت‌آوری تند است، امّا با وجود تندی زیاد از بخش‌های اصلی بسیاری از غذاهای آسیایی محسوب شده و در سوپ، سالاد، سس، مواد سیب‌زمینی سرخ شده استفاده می‌شود. این نوع فلفل همچنین به عنوان چاشنی نیز برای مزه‌دار کردن بسیاری از غذاها هم کاربرد فراوانی دارد. چشم پرنده به شکل سرخ یا خشک شده مصرف می‌شود و علاوه بر تندی نوعی طعم میوه‌ای نیز دارد که باعث محبوبیت آن شده است.‎