گروه تعاملی الف - حسین غزالی:

افرادی هستند که آگاهانه یا ناآگاهانه سیاه نمایی می‌کنند. از اوضاع ایران فقط بدی‌ها را می‌گویند ولی در مقابل از کشورهای دیگر جز خوبی چیزی نمی‌گویند. در حالی که کشورهای دیگر هم ایرادات بزرگی دارند که خیلی از مردم نمی‌دانند و وقتی می‌فهمند تعجب می‌کنند. مثلا کارتن خواب‌های ژاپن که در ایستگاه های مترو توکیو به تعداد بسیار زیاد شب را بسر می‌برند یا کشور کره‌جنوبی که جزء 5 کشور اول در آمار خودکشی است و حتی در مورد خودکشی زیاد معلمان در این کشور اعتراضی بر پا شد یا وضعیت بد آسفالت در خیابان های انگلیس یا اینکه وقتی در دبی بگویی که ایران گاز لوله کشی دارد تعجب می‌کنند و می‌گویند مگر آب است که با لوله به خانه‌ها بیاید؟! در دبی هنوز از کپسول گاز استفاده می‌شود، نوسان برق وجود دارد، در اوج گرما وقتی که فشار بالا می‌رود برق ممکن است تا ساعت‌ها قطع شود. در هنگام باران خیابان‌ها به زیر آب می‌رود یا در فرانسه در سال، 160 هزار کودک مورد خشونت جنسی قرار می‌گیرند یا در مورد آمریکا با جستجوی واژه چادر نشینان آمریکا یا کارتن‌خواب‌های آمریکا در اینترنت تصاویری می‌آید که آدم را به شگفتی وا می‌دارد. این ها فقط چند نمونه بود ایرادات در مورد هر یک از این کشورها و کشورهایی که ذکر نشد اینقدر زیاد است که ذکر آن بسیار طول می‌کشد.

به هر حال انتقاد به وضعیت نامناسب ایران امری خوب بلکه لازم است و این با سیاه‌نمایی فرق دارد. سیاه نمایی بیش از اینکه مسئولین را ناراحت کند خود مردم را ناراحت می‌کند و به آنها آسیب می‌زند. خانواده‌ای را فرض کنید که وضعیت اقتصادی نامناسبی دارند اگر به آنها بگویند فلان همسایه ات ماشین نو خریده، فلان همسایت می‌خواهد یک هفته به مسافرت تفریحی برود، فلان همسایه ات برای خانمش گردنبند طلا خریده و ... این خانواده از نظر روانی چه حالی پیدا می‌کند؟

اما اگر بگویند فلان خانواده که ماشین نو خریده فرزندشان بیماری بدی گرفته، فلان خانواده که سفر تفریحی می‌روند هر از گاهی مشاجره دارند و صدایشان به بیرون از خانه می‌آید، فلان خانواده که گردنبند طلا خریده‌اند ماشینشان خراب شده و ... در این صورت خانواده مذکور فشار روانی بسیار کمتری را تحمل خواهد کرد. بنابراین کسانی که مدام سیاه نمایی می‌کنند باید بدانند بیش از اینکه به مسئولین فشار بیاورند، دارند به مردم فشار می‌آورند.