ویتامین D برای عملکرد مؤثر بدن ضروری است. عملکرد اصلی آن افزایش غلظت کلسیم و فسفر خون است. حفظ سطح کافی کلسیم در خون به اطمینان از معدنی‌سازی بهینه بافت عضلانی و استخوانی، غضروف و دندان کمک می‌کند.

دریافت ویتامین D در انقباض موثر عضلات، انتقال صحیح عصبی، انعقاد کافی خون، تنظیم هورمونی، تمایز و فعالیت سلول‌های سیستم ایمنی، تمایز سلول‌های خاص پوست و ... نقش دارد.

با قرار گرفتن در معرض نور خورشید، مصرف مواد غذایی حاوی ویتامین دی و مکمل‌های خوراکی می‌توان از سطوح کافی این ویتامین برخوردار شد.

غذاهای غنی از ویتامین D عبارتند از: ماهی‌های چرب، قارچ، زرده تخم مرغ، غلات صبحانه غنی شده با ویتامین D و ... .

روزانه به چه مقدار ویتامین D نیاز داریم؟

تحقیقات متعددی نشان می‌دهد که مصرف روزانۀ ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ واحد ویتامین دی (۲۵ میکروگرم) به ۵۰ درصد از افراد کمک می‌کند تا به بیشترین سطح خونی ویتامین دی برسند. 

مقدار مصرف ویتامین دی برای بزرگسالان، به سبب پیشگیری از اوردوز و مسمومیت با ویتامین دی، طبق دستورالعمل‌ها ۴۰۰ـ۸۰۰ واحد در روز است.

علائم بالینی کمبود ویتامین D عبارتند از:

اختلالات عضلانی: از دست دادن توده عضلانی، کزاز، تشنج.

اختلالات استخوانی: استئومالاسی (در بزرگسالان)، راشیتیسم (در سنین رشد)، که می‌تواند باعث درد استخوان و عضله و بدشکلی استخوان شود. مصرف ناکافی ویتامین D همچنین می‌تواند منجر به کاهش توده استخوانی و در نتیجه خطر بیشتر شکستگی شود. این خطرات به ویژه در جاهایی که سطح فعالیت بدنی پایین است زیاد است.

هم‌چنین کمبود ویتامین D به ندرت می‌تواند منجر به کم‌خونی شود.

کدام گروه‌ها مستعد کمبود ویتامین D هستند؟

از آنجا که توانایی بدن برای جذب یا سنتز ویتامین D با افزایش سن کاهش می‌یابد، افراد مسن در صورت دریافت کم ویتامین D در برابر پوکی استخوان آسیب‌پذیر هستند. البته سایر گروه‌ها نیز در معرض خطر هستند؛ مانند نوزادان، زنان باردار، زنان یائسه. افرادی با رنگ پوست تیره نیز بیشتر در معرض کمبود ویتامین D هستند.

رژیم‌های غذایی خاصی که فاقد گوشت، ماهی، تخم مرغ و محصولات لبنی هستند نیز خطر کمبود این ویتامین را تشدید می‌کنند.