پرونده انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای‌اسلامی، روز گذشته و با برگزاری مرحله دوم انتخابات بسته شد و نمایندگان راه‌یافته به بهارستان مشخص شدند. این انتخابات فارغ از نتایج به‌دست آمده دارای فرامتنی است که باید بیشتر زیر ذره‌بین رفته و واکاوی شود.
انتخابات مجلس دوازدهم نشان داد که مسئله مشارکت در حال تبدیل‌شدن به معضلی جدی برای کشور است. تثبیت مشارکت در بازه ۴۰ تا ۵۰ درصدی در سه انتخابات متوالی و ثبت آمار نامطلوب در دور دوم انتخابات مجلس به خصوص در تهران نشان می‌دهد که تصور بی‌تاثیری نهاد انتخابات در شرایط کشور و زندگی مردم پدیدار شده است. مسئله مشارکت در نظام جمهوری‌اسلامی که نهادها و کارگزارانش برگرفته از اراده و آرای عمومی‌اند و به‌عنوان قاعده‌ای تثبیت‌شده در جهت پیوند مردم با نظام سیاسی از ابتدای انقلاب تاکنون تفسیر شده، موضوعی مهم و حیاتی محسوب می‌شود. ضروری است که برای بازگشت نهاد انتخابات به جایگاه گذشته‌اش چاره‌ای اندیشه شود که این موضوع ارتباط مستقیمی با سطح کارآمدی نهادهای سیاسی و متولیانی دارد که بر مناصب مختلف تکیه زده‌اند. باید با نگاهی فراخ‌تر و بدون عینک سیاسی به ماجرا نگریست و نباید سردی انتخابات را صرفاً به عدم حضور یک جناح سیاسی مرتبط کرد، بلکه مصائب ریشه‌دوانده در کشور و ناکارآمدی افراد و جریان‌های سیاسی برای رفع موانع، بی‌تفاوتی و دلسری زیادی را موجب شده و چشم‌پوشی و عبور از جریان هایی را رقم زده که لنگرگاه فضای سیاسی کشورند.
این سردی فضای سیاسی آن‌هم در فاصله یک‌سال تا برگزاری چهاردهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری زنگ‌‌های خطر را به صدا درآورده. باید گامی جدی برای گرم‌شدن تنور انتخابات و واجد معناشدن کنش سیاسی برداشت و این مهم به‌دست نمی‌آید جز اثبات کارآمدی، تغییر شرایط و همچنین ایجاد فرصت رقابت برای همه جریان‌های سیاسی که باور به مبانی انقلاب و نظام جمهوری‌اسلامی دارند. مجلس دوازدهم این فرصت را خواهد داشت در اندک‌زمان باقی‌مانده تا انتخابات سال آتی، اثبات کند که دردهای واقعی مردم و نیاز اصلی جامعه را می‌شناسد و راه‌حل‌هایی برای آلام ملت دارد.
امروز تنزل سطح معیشت، تورم افسارگسیخته، شکاف طبقاتی و بی‌عدالتی، مرزهای نارضایتی را درنوردیده و این مصائب ریشه‌ای، بنیان‌های ساختار سیاسی و اجتماعی کشور را هدف قرار داده است. مجلس می‌تواند به‌وسع خود و با ابزارهای تقنینی و نظارتی‌اش و با درانداختن طرحی نو نشان دهد که ایده‌ای فراتر از ایده‌های کلان اقتصادی و اجتماعی که کشور را در بن‌بست نارضایتی قرار داده، وجود دارد و مقدمات جلب نظر مردم را برای کنش سیاسی فراهم کند. دردهای واقعی ملت را بشنویم که فردا دیر است!
