بر کسی پوشیده نیست که حوزه زیرساخت ها، یکی از اصلی ترین و مهمترین مولفه ها و پیش نیازهای رشد و توسعه اقتصادی در هر کشوری است. به بیان ساده تر، تا امکانات ابتدایی و لازم برای تسهیل مراودات اقتصادی، ایجاد و تعریف نشوند، اینکه تصور کنیم توسعه اقتصادی اتفاق می افتد، چندان واقع‌بینانه نیست. 

در این راستا، یکی از حوزه های زیرساختی مهم در عرصه مراودات و معادلات اقتصادی کشورها، زیرساختِ راه و جاده ای است. جاده ها از اهمیتی راهبردی چه در اقتصاد داخلی کشورها و چه در قالب همکاری های اقتصادی آن ها با دیگر بازیگران بین‌المللی برخوردارند. موضوعی که در مورد ایران نیز صدق می کند. با این حال، در توسعه زیرساخت های جاده ای در کشورمان، توجه به 2 نکته ضروری و مهم به نظر می رسد. 

اول اینکه نظام حکمرانی در کشورمان به ویژه در حوزه اقتصادی، بایستی به نحوی ویژه معطوف به رفع موانع توسعه زیرساخت‌های جاده ای در ایران باشد. یکی از انتقادات متداول فعالان حوزه راهسازی در کشورمان این است که مساله بازگشت سرمایه در عرصه کاری آن ها، به سختی و با گذشت سال ها اتفاق می افتد. در این راستا، فعالان راهسازی در ایران به طور خاص به این نکته اشاره دارند که اگر سرمایه خود را در حوزه ای دیگر نظیر ساختمان‌سازی هزینه کنند، هم سود بیشتر و هم بازگشت سرمایه سریع تری را تجربه خواهند کرد. 

از این منظر، حکمرانی اقتصادی در کشورمان بایستی معادلاتی را تعریف کند که در قالب آن ها، تا حد معقول و مناسبی، منافع فعالان حوزه راهسازی در زمینه بازگشت سرمایه‌شان و تضمین سود آن ها نیز مورد توجه قرار گیرد. اهمیت این مساله زمانی بیش از پیش برجسته می شود که بدانیم به دلیل تحریم های تحمیلی قدرت های غربی علیه کشورمان، تا حد زیادی روند سرازیرشدن سرمایه‌های خارجی به حوزه راهسازی کشورمان نیز مسدود است و ایران بایستی به ظرفیت های داخلی خود تکیه کند. 

نکته دوم در حوزه صنعت راهسازی کشورمان و ضرورت توسعه هر چه بیشتر راه ها در ایران این است که باید توجه داشته باشیم ایران از نظر جغرافیایی، در منطقه ای از جهان قرار گرفته که توسعه راه ها برای آن، نه یک انتخاب، بلکه یک الزام راهبردی است. 

در جهان کنونی، قدرت های شرقی نظیر چین، ابتکارهای جدی و گسترده ای را برای توسعه پیوندهای زمینی  و دریایی خود با دیگر بخش های جهان در قالب طرح هایی نظیر یک کمربند-یک جاده و یا کریدور شمال-جنوب تعریف کرده اند که عدم توسعه زیرساخت های ایران به ویژه در حوزه راه و جاده، می تواند ایران را از منافع قابل ملاحظه ای محروم کند. مسائلی از این دست، بار دیگر این واقعیت را مورد اشاره قرار می دهند که حوزه راهسازی را به عنوان یک حوزه مهم و راهبردی در زیرساختِ اقتصادی ایران باید مورد توجه داشته باشیم. تردیدی نیست که تعلل در این رابطه، جدای از اینکه مشکلات  این حوزه را فرسایشی و انباشتی می کند، در عین حال، از حیث منافع ملی نیز برای ایران هزینه‌زا است.