روزنامه شرق نوشت: هفته پنجم رقابت‌های لیگ برتر فوتبال ایران در حالی عصر روز گذشته به پایان رسید که شاید پیش از شروعش، همه نگاه‌ها متوجه یک هفته بعد از آن، یعنی هفته ششم بود. هفته‌ای که قرار است دربی پایتخت برگزار شود و دو تیم استقلال و پرسپولیس برای صدوچهارمین بار مقابل یکدیگر صف‌آرایی کنند. در همین روزهایی که فوتبال درگیر پرونده فسادی است که ظاهرا تعمدا فراموش شده، این بازی تک‌نشانه‌هایی از هیجان را در لیگ زنده نگه داشته تا علاقه‌مندان به این رشته، کم و بیش برای شروعش لحظه‌شماری کنند. دربی پایتخت البته قرار نیست در تهران برگزار شود. این بار هم جزء معدود دفعاتی در تاریخ است که استقلال و پرسپولیس جایی خارج از تهران قرار است به مصاف یکدیگر بروند. اگر از همین گزاره هم شروع شود، اولین مشکل باورنکردنی بروز داده است. دو تیم مطرح ایران سال‌هاست از ورزشگاه آزادی به عنوان ورزشگاه خانگی‌شان در بازی‌های لیگ و رقابت‌های آسیایی استفاده می‌کنند ولی حالا که ساخت‌وساز و تعمیرات در این ورزشگاه به درازا کشیده، عجیب است که پایتخت ورزشگاه درخوری برای میزبانی از این بازی ندارد.

چنین است که در قطحیِ گیرآمده، استقلال به عنوان میزبان این دیدار، ورزشگاه امام خمینی شهر اراک را به عنوان ورزشگاه موردنظرش برای میزبانی انتخاب کرده و قرار است روز چهارشنبه از ساعت 19، این دیدار در اراک برگزار شود. پس تا به همین‌جا قطعی است که دربی از تهران خارج شده و شور و هیجان احتمالی که تماشاگران زیادی می‌توانستند آن را رقم بزنند، کم‌رنگ شده است. دلیل این کم‌رنگی هم واضح است؛ ورزشگاه اراک گنجایش 12 هزار نفر تماشاگر را دارد که آن‌طر که شایعه شده قرار است فقط هشت هزار بلیت برای این بازی فروخته شود. دومین مورد ناراحت‌کننده همین بخش است؛ بازی‌ای که در ادوار تاریخ در زمره پرتماشاگرترین بازی‌های لیگ محسوب شده حالا قرار است فقط با حضور هشت هزار تماشاگر برگزار شود که نمی‌تواند در شأن چنین دیدار مهمی قلمداد شود. نقطه تاریک هم غیبت احتمالی تماشاگران زن در این بازی است. این یکی از آن دست مواردی است که شاید مسئولان ورزش ایران علاقه چندانی به مطرح‌شدنش نداشته باشند ولی باید این سؤال را از خود بپرسند که آیا بازگشت به عقب در کار است؟ فدراسیون فوتبال ایران از سال گذشته و پس از هشدارهایی که از سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا دریافت کرد، زمینه ورود زنان به بازی‌های لیگ برتر را فراهم کرد. چنین امکانی پیش از این فقط برای بازی‌های تیم ملی که در تهران برگزار می‌شد مهیا بود. باوجود این، دو نهاد آسیایی و جهانی در همکاری با فدراسیون فوتبال ایران به این نتیجه رسیدند که زنان علاقه‌مند به تماشای فوتبال، نه تنها برای بازی‌های تیم ملی بلکه برای بازی‌های انجام‌شده در چارچوب رقابت‌های لیگ ایران هم «باید» به ورزشگاه بیایند.

فدراسیون در همین راستا کار را برای ورود زنان به ورزشگاه، خارج از تهران، استارت زد و برای اولین بار پس از قریب به 40 سال، بازی‌های لیگ در چند شهرستان به غیر از تهران، با حضور تماشاگران زن برگزار شد. درست است که در این زمینه هم یکی دو کلان‌شهر، خاصه اصفهان و تبریز (به غیر از یک مورد) از زیر بار پذیرش این مسئولیت شانه خالی کردند ولی کم‌وبیش دیگر شهرستان‌های درگیر در لیگ برتر، درهای ورزشگاه را به روی زنان باز کردند. دست بر قضا، یکی از همین شهرها، اراک بود. این شهر که با تیم خوب آلومینیوم در لیگ مشغول هنرنمایی بود، تبدیل به یکی از نخستین شهرهای ایران شد که توانست مقدمات حضور زنان در ورزشگاه را فراهم کند. با وجود این ولی این پروژه به سرانجام نرسید و در میانه‌های راه اسیر سکته ناقصی شد. ماجرا مربوط به برگزاری دیدار تیم‌های استقلال و آلومینیوم اراک در این شهر است که در این بازی یکی از جیمی‌جامپ‌های زن از روی سکو خودش را به سیدحسین حسینی دروازه‌بان استقلال رساند و او را در آغوش گرفت. از آن زمان به بعد، دیگر به زنان اراکی اجازه ورود به ورزشگاه داده نشد. ضمن آنکه ورود زنان به ورزشگاه تبریز هم درست پس از این اتفاق ممنوع اعلام شد؛ آن‌هم در شرایطی که تبریزی‌ها تازه برای اولین بار درهای ورزشگاه را به روی زنان گشوده بودند. اگرچه مسئولان امر در این زمینه عنوان کرده‌اند مهیانبودن زیرساخت دلیل غیبت زنان در ورزشگاه است ولی واضح است که اتفاق فصل گذشته، اثرش را بیش از هر موضوع دیگری گذاشته است به طوری که حالا مسئولان ورزشی اراک می‌گویند مسئله ورود زنان به ورزشگاه از دست آنها خارج شده و شورای تأمین استان باید در این زمینه تصمیم‌گیری کند. چنین محرومیتی اگرچه در فصل گذشته نصیب زنان اراکی شده ولی به نظر می‌رسید با شروع فصل جدید محدودیت‌ها برداشته شود؛ خاصه آنکه مهدی تاج، رئیس فدراسیون فوتبال هم پیش از شروع بازی‌های لیگ برتر در این دوره هشدار داده بود که دیگر ورود زنان به ورزشگاه «اختیاری» نیست و تبدیل به یک «الزام» شده است.

اینها همگی ذیل این مورد قرار می‌گیرد که دولت مسعود پزشکیان هم از راه رسیده و زمام امور را به دست گرفته است. نیاز به واکاوی و بررسی برنامه‌های مسعود پزشکیان یا وعده‌هایش نیست تا مشخص شود که رسیدگی به مسئله زنان و برداشتن محدودیت‌های موجود بر سر راه آنها، در غالب شعارهایش خودنمایی می‌کرد. ورود زنان به ورزشگاه شاید به زعم عده‌ای که مخالف شکل‌گیری کامل این ماجرا هستند، خواسته اصلی زنان جامعه نباشد ولی راهی برای رفع تبعیض و فرستادن پالس‌های مثبت به آسیا و جهان است که چنین مقوله‌ای از سوی جامعه و دولت پذیرفته شده است. بدیهی است که چنین پالس‌هایی می‌تواند در آینده فراهم‌کننده موضوعاتی دیگر از جمله حل مسئله میزبانی برای تورنمنت‌های احتمالی باشد. واضح است که عکس این مسیر، پیامدی منفی دارد. کما اینکه مسئولان فدراسیون فوتبال هم پیش از این در چند نوبت به این موضوع اشاره مستقیم کرده‌اند که اگر چنین مواردی حل‌وفصل نشود، می‌تواند عواقبی برای فوتبال ایران داشته باشد. با چنین پیش‌فرضی، بهتر است همین امروز که مسئولان امر قرار است برای دربی تشکیل جلسه داده و اتخاد تصمیم کنند، مقوله ورود زنان به ورزشگاه‌های ایران، از جمله همین شهر اراک را هم یک بار برای همیشه حل کنند و آن را به موارد استثنا گره نزنند. خالی‌گذاشتن چهار هزار صندلی در این ورزشگاه و محروم‌کردن زنان از تماشای این بازی، نقطه مثبتی در کارنامه فوتبال ایران نیست. در نگاهی بالاتر، تأکید بر بهانه همیشگی «مهیانبودن زیرساخت» هم نمی‌تواند با شعارهای دولت پزشیکان همخوانی داشته باشد.