رفتن به فضا - چه رسد به ماندن در آنجا - پرهزینه و خطرناک است. بردن نیم کیلوگرم وسیله به ماه، حدود یک میلیون دلار خرج دارد و حتی رقمی بیشتر از آن برای بردن وسایل به مریخ نیاز است. علاوه بر آن، در طول مسیر، هر فضانورد باید از تشعشعات، تغییرات شدید فشار و دما و همچنین ریزشهاب‌سنگ‌های تصادفی که مانند گلوله‌ها در فضای خالی می‌چرخند، جان سالم به در ببرد.

 

راه‌حلی که ناسا ارائه داده پرورش ساختارهای قارچی در ماه و فراتر از ماه است.

redhouse  یک شرکت معماری در در شهر کلیولند در ایالت اوهایو آمریکا است که با ناسا برای حل این معمای ساخت و ساز فرازمینی همکاری می‌کند.

کریس مورر (Chris Maurer) ، بنیان‌گذار redhouse، می گوید: نمی‌توان تخته یا آجر را به فضا برد. پس با چه چیزی باید ساخت‌وساز انجام داد؟ بردن زیستگاه‌های طبیعی به فضا واقعا پرهزینه است.

به نظر بیشتر محققان راه‌حل مفهومی به نام استفاده از منابع موجود در محیط است. به این معنی که ساخت‌وساز با آن چیزی که هم‌اکنون در فضا وجود دارد انجام شود و آن چیزی غیر از آب و غبار ماه نیست. 

همانطور که مشخص است، این منابع ناچیز برای تغذیه برخی از گونه‌های قارچی کافی است، که می‌توان آن‌ها را به مصالح ساختمانی سخت تبدیل کرد که از بتن قوی‌تر هستند و مزایای دیگری نیز دارند.  به استفاده از قارچ به جای مصالح ساختمانی مایکوتِکچِر می‌گویند.

مصالح ساختمانی تولید شده از قارچ.  عکس از ناسا

 

جادوی مایکوتکچر (استفاده از قارچ به جای مصالح ساختمانی)

برای اجرای مایکوتکچر اخیراً یک قرارداد با ناسا منعقد شده است که به زودی بودجه لازم را دریافت خواهد کرد.

ایجاد این قارچ به طرز شگفت آوری ساده است. مایکوتکچر در سال‌های اخیر روند رو به رشدی داشته است.

این شرکت قبلا برای مقابله با چالش‌هایی روی زمین نیز از این تکنولوژی استفاده کرده است. برای مثال، در نامیبیا، از قارچ برای ساختن مسکن استفاده می‌کند و همزمان قارچ‌های خوراکی را برای رسیدگی به مشکلات کمبود غذا پرورش می‌دهد.

هنگامی که لین روچیلد، اختر زیست شناس و رهبر پروژه ناسا از این تلاش‌ها آگاه شد، به کاربردهای بالقوه آن برای اکتشاف فضایی پی برد. از آن زمان، تکنولوژی استفاده از قارچ از حمایت چهره‌های برجسته ناسا مانند جیم هد، زمین‌شناس، که زمانی فضانوردان را برای برنامه اکتشاف ماه آموزش می‌داد، و فرمانده آپولو ۱۵، دیوید اسکات، که یکی از تنها ۱۲ فردی است که تا کنون روی ماه قدم گذاشته‌اند، به دست آورده است.

این شرکت آجرهای مایکو را با تغذیه مواد آلی از گیاهان یا زباله‌های ساختمانی به گونه‌های مختلف قارچی می‌سازد. سپس مواد حاصل، حرارت داده می‌شود و تبدیل به بلوک‌هایی فشرده می‌شود که نسبت به بتن انعطاف‌پذیرتر بوده و برای محیط زیست بهتر است.

با این حال، وقتی صحبت از فضا به میان می‌آید، این فرآیند تا حدودی تغییر می‌کند.

استحکام در ماه یا مریخ واقعاً مهم نیست، زیرا گرانش بسیار کمتر است و شما تحت فشار هستید. به جای اینکه گرانش ساختمان شما را به سمت پایین فشار دهد، هوای شما به بیرون رانده می‌شود، بنابراین برای مقاومت فشاری به یک ماده خوب نیاز ندارید، بلکه برای استحکام کششی که بتواند آن فشار را نگه دارد، نیاز دارید. به عبارت دیگر، در فضا، ساختمان‌ها سقوط نمی‌کنند، بلکه فرو می‌روند.

طرح این است که مواد مورد نیاز با استفاده از ترکیبی از هاگ‌های قارچی منشأ زمین و جلبک‌ها رشد می‌کند که از آب و غبار ماه موجود در ماه تغذیه می‌کند.

این در نهایت حدود ۹۰ درصد جرم ساختمان نهایی مورد نیاز در ماه  است، بنابراین شما بیشتر مواد خود را در مقصد (ماه) تهیه کرده‌اید، بدون اینکه نیازی به ارسال مواد سنگین از زمین باشد.

این باعث صرفه جویی تریلیون ها دلار می‌شود.

 

مزایای نجومی

با شروع تحقیقات، فواید اساسی بیشتری به زودی کشف شد. همانطور که مشخص است، مایکومتریال همچنین برای عایق بندی در برابر سرما و همچنین محافظت در برابر میکروشهاب سنگ‌ها و تشعشعات کشنده فوق العاده خوب است.

با این حال، ثابت شده است که ملانین موجود در قارچ در محافظت از سلول‌ها و DNA در برابر تشعشعات مضر الکترومغناطیسی بسیار موثر است، و همچنین تشعشع ذرات را از طریق مکانیزمی که هنوز مشخص نشده است، کاهش داده و پراکنده می‌کند. علت هرچه که باشد، محققان ناسا دریافته‌اند که می‌توانند بیش از ۹۹ درصد تشعشعات را با فقط 8 سانتی‌متر مواد مسدود کنند.

علاوه بر این، تخمین زده می‌شود که این ساختارهای زیستگاهی می‌توانند نسبتاً سریع، در طی ۳۰ تا۶۰ روز رشد کنند. این فرآیند شامل فرود یک بسته مهر و موم شده، شامل یک توالت و سینک آشپزخانه است، که فضای داخلی آن از طریق گازهای داخل هواپیما باد می‌شود، زیرا پوسته لاستیکی آن با آب و ترکیبی از هاگ‌های قارچی و همچنین جلبک های اتوتروف که رشد می‌کنند و سخت می‌شوند، پر می‌شود.

در حالی که آزمایش بر روی زمین نتایج قابل توجهی را به همراه داشته است، همیشه این احتمال وجود دارد که پس از وارد شدن این مفهوم به فضا، چالش‌های پیش‌بینی نشده‌ای به وجود بیاید.

ممکن است خطرات تکنولوژیکی وجود داشته باشد. آیا ساختار به اندازه کافی قوی خواهد بود؟ آیا واقعاً عایق مورد نظر ما را فراهم می‌کند؟ خواص مواد چگونه خواهد بود؟ آیا واقعاً رشد خوبی خواهد داشت؟ ناسا ممکن است تا زمانی که اولین سازه‌های تمام مقیاس بر روی ماه قرار نگیرد، جواب این سوالات را پیدا نکند.

هنوز حداقل یک دهه تا آن زمان باقی مانده است. در حال حاضر، این پروژه در حال آماده شدن برای ارسال مدل‌های اثبات مفهومی به آسمان با ایستگاه فضایی استارلب است که انتظار می‌رود در سال ۲۰۲۸ پرتاب شود. همکاری بین وویجر، ایرباس، ویرجین، هیلتون و سایر شرکای تجاری و دولتی، استارلب به ایستگاه فضایی اولیه تبدیل خواهد شد. ایستگاه مدار زمین پس از ایستگاه فضایی بین‌المللی کنونی (ISS) در اوایل دهه ۲۰۳۰ از رده خارج می‌شود.

 

سازه‌هایی که خودشان را می‌سازند

مسئله نقطه جوش آب نیز وجود دارد که باید در نظر گرفت. بدون فشار، حتی در دمای زیر صفر، آب به جوش می‌آید. آب جزء جدایی ناپذیر برنامه است، بنابراین فشار و دما و تبادل گاز و مواد غذایی باید بسیار دقیق باشد.