غزل شماره ۵۹۷ سعدی است عزیز!

عزیزم شعر سعدی هست.

تا حالا دیوان حافظ دیدی که می فرمایید شعر از حافظ هست .استاد شعر از سعدی هست

غزل ۵۹۷ سعدی می باشد .

بیت آخر این غزل سعدی ز لب دریا دردانه کجا یابی در کام نهنگان رو گر می‌طلبی کامی

از سعدی است

شهرداری تهران شاید تصمیم به تحول در ادبیات دارد.

چون یک بیت دومصراعی میباشدفرقی نمیکند اگردوبیت عنوان میشدانگاه قضیه فرق میکرد

اینترنت داری ؟ یه چک بکن ، بعد

دوست گرامی مصرع دوم را اول آورده اند. شیخ اجل سعدی شیرازی دیوان اشعار غزل شمارهٔ ۵۹۷ بسیار سفر باید تا پخته شود خامی صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی گر پیر مناجات است ور رند خراباتی هر کس قلمی رفته‌ست بر وی به سرانجامی فردا که خلایق را دیوان جزا باشد هر کس عملی دارد من گوش به انعامی ای بلبل اگر نالی من با تو هم آوازم تو عشق گلی داری من عشق گل اندامی سروی به لب جویی گویند چه خوش باشد آنان که ندیدستند سروی به لب بامی روزی تن من بینی قربان سر کویش وین عید نمی‌باشد الا به هر ایامی ای در دل ریش من مهرت چو روان در تن آخر ز دعاگویی یاد آر به دشنامی باشد که تو خود روزی از ما خبری پرسی ور نه که برد هیهات از ما به تو پیغامی گرچه شب مشتاقان تاریک بود اما نومید نباید بود از روشنی بامی سعدی به لب دریا دردانه کجا یابی در کام نهنگان رو گر می‌طلبی کامی

دقیقا درسته و به اسم اسلوب معادله شناخته میشه

نخیر شعر سعدی واقعا بنی آدم اعضای یکدیگرند هست نه یک پیکر بنی آدم اعضای یکدیگرند...که در آفرینش ز یک گوهرند