سخنگوی دولت اعلام کرده است که ایران در حد بضاعت می تواند برای آتش سوزی لس آنجلس به آمریکا کمک کند. پیشتر هم به نقل از مقامات آمریکایی گفته شده بود که آنها از ایران تقاضای کمک مالی کرده اند !
به این موضوع از جنبه های مختلف می شود پرداخت: اینکه اصلا کل این خبر و تقاضای آمریکایی ها تا چه حد از راستی آزمایی پیروز در می آید؟ دیگر اینکه کشوری که باعث تحریم و گرفتاری دستکم ده ساله ای برای مردم یک کشور دیگر شده چطور از همان کشور تقاضای کمک می کند؟!
اما ما می خواهیم به جنبه دیگری بپردازیم . آن هم اینکه چرا کمک مالی به آمریکایی های بی نیاز و پولدار چنان حساسیتی را در برخی اقشار جامعه ما بر نمی انگیزد که کمک به مردمانی مستحق و نیازمند کمک!
اشتباه نکنید این پرسش را اصلا در زمینه و بستر سیاست نبینید. استدلال اصلی منتقدان کمک مالی به فلسطین و لبنان ( فارغ از داعیه های سیاسی مربوط به آن یا اینکه آیا اصلا ما واقعا در صدر کمک کنندگان مالی به آن ها هستیم یا نه) این است که چراغی که به خانه رواست به مسجد چراست؟! که البته در حکمت و تاریخ ما ایرانیان هم همیشه انتقاد قابل تاملی بوده تا جایی که این جمله تبدیل به مثل هم شده است.
ما نمی خواهیم به درستی و نادرستی این استدلال یا کمک ایران به کشورهایی مانند فلسطین بپردازیم فقط می خواهیم یادآوری کنیم اگر کمک مالی به دیگران در شرایطی که خودمان دست تنگ هستیم، عقلانی یا حتی اخلاقی نیست پس این دیگران به طور مطلق شامل همه می شود نه فقط شامل برخی! اما این موضوع، یعنی حساسیت مطلق به این خرج ها چیزی نیست که ما در رفتار و گفتار منتقدان کمک ایران به فلسطین و لبنان ببینیم! این منتقدان عموما دربرابر کمک مالی به دیکر کشورها آن حساسیتی را ندارند که به کشورهایی مانند لبنان و فلسطین، دارند!
باز هم جلوتر می رویم؛ ممکن است کسی بگوید کمک به کشورهای دیگر استثنا و در زمینه های متفاوتی از سیاست صورت می گیرد اما همانطور که گفتیم از بابت پولی که از کیسه مردم خودمان خرج می شود و نیازی که به آن در صاحب جیب وجود دارد چه فرقی می کند که زمینه و هدف کمک چیست ؟!؛ در هر حال آن پولی که ادعا می شود مورد نیاز خودمان است دارد خرج دیگران می شود! با این استدلال مطلق کمک به دیگران با هر هدف و به هر میزانی باید محل سوال باشد اما این بازخواست در مورد کمک به آمریکا یا کشورهای دیگر مشابه در میان منتقدان دیده نمی شود .
اینکه چرا چنین موضع گیری در برخی اقشار جامعه ما دیده می شود دلایل مختلف اجتماعی و فرهنگی دارد که متخصصان جامعه شناسی باید به آن بپردازند و ما فقط خواستیم بگوییم بخشش به نیازمند در حالی که خودمان نیازمندیم شاید فضیلت باشد اما بخشش به اغنیا در حالی که خودمان نیازمندیم قطعا حماقت است! پس دولت محترم لطفا حتی اگر چنین درخواستی هم واقعا از سوی آمریکا از ایران شده خیلی هم جوگیر نشود و بدون تعارف از کنار آن بگذرد.
نظراتی كه به تعميق و گسترش بحث كمك كنند، پس از مدت كوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت ديگر بينندگان قرار مي گيرد. نظرات حاوی توهين، افترا، تهمت و نيش به ديگران منتشر نمی شود.