سران جهان و هیئت‌های آن‌ها روز دوشنبه، پیش از آغاز هفتاد و چهارمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد گردهم آمده‌اند. هر یک از کشورهای عضو سازمان ملل ۱۵ دقیقه برای سخنرانی فرصت دارد. نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد روز سه شنبه ۲۴ سپتامبر (۲ مهر) با سخنرانی آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد و ارائه گزارش وی آغاز می‌شود.
در همین رابطه عصرایران در گزارشی ۶ نطق جنجالی تاریخ سازمان ملل را این گونه برشمرد و نوشت:
۱. کفش خروشچف
ردیف نخست نطق‌های جنجالی را باید به «نیکیتا خروشچف» رهبر وقت اتحاد شوروی اختصاص داد که در واکنش به همهمۀ هیأت فیلیپینی - در اعتراض به سیاست‌های شوروی - کفش خود را درآورد و بسیارمحکم به تریبون کوبید تا سالن را آرام کند.
۲. حملۀ کاسترو به کندی
فیدل کاسترو رهبر کوبا که تازه به قدرت رسیده و جوان بود در نطقی ۴ ساعت و نیمه به تندی به جان. اف. کندی رییس جمهوری وقت ایالات متحده حمله کرد. در حالی که کندی در زمرۀ رهبران محبوب جهان به حساب می‌آمد. کاسترو گفت: «اگر بی سواد و ابله و کند ذهن نبودی می‌دانستی برای انقلاب برپا کردن نمی‌توان زمین‌داران را علیه کارگران بسیج کرد.»
به کار گیری تعابیری چون «کُند ذهن و بی شعور» برای رییس جمهوری آمریکا بسیار سر و صدا کرد و حالا بیشتر روشن می‌شود که چرا احمدی‌نژاد به رغم لحن متفاوت در این سیاهه قرار نمی‌گیرد. چون به صراحت انگشت اشاره را جانب کسی نمی‌گرفت. حال آن که خروشچف با کفش به تریبون کوبید تا فیلی‌پینی‌ها را آرام کند و کاسترو مستقیماً کندی را ابله توصیف کرد.
۳. اورتگا و ریگان
در سال ۱۹۸۷ و پس از حمایت صریح رونالد ریگان رییس جمهوری وقت ایالات متحده از مخالفان در نیکاراگوآ، دانیل اورتگا رهبر این کشور در نطق خود گفت: «جای رمبو در سازمان ملل نیست. در فیلم‌های سینمایی است.» هر چند ریگان، سابقۀ بازی در فیلم‌های سینمایی را داشت اما توصیف او با عنوان «رمبو» با عرف دیپلماتیک سازگار نبود و از این رو در ردیف نطق‌های جنجالی قرار می‌گیرد. چندی بعد البته اورتگا قدرت را در انتخابات واگذار کرد و از ۲۰۰۶ که به قدرت بازگشته ادبیات انقلابی و تهاجمی را کنار گذاشته است.
۴. بوش علیه کاسترو
در سال ۲۰۰۶ جرج بوش در نطق خود و با اشارات دست از فیدل کاسترو رهبر کوبا به عنوان «دیکتاتور بی رحم» یاد کرد. کاسترو اما با همه انتقادها در میان رهبران جهان محترم بود و به همین خاطر این رفتار توهین میزبان به میهمان تلقی شد وبحث ضرورت انتقال مقر سازمان ملل از آمریکا به جایی دیگر نیز مطرح شد.
۵. چاوز و شیطان
باز در همان سال ۲۰۰۶ هوگو چاوز رهبر ونزوئلا در پاسخ به اهانت‌های جرج بوش به فیدل کاسترو گفت: «من تو را شیطان خطاب می‌کنم.»
بعدتر که باراک اوباما به قدرت رسید از چاوز رفتار جالبی سر زد. قبل از آن که نطق خود را شروع کند چند بار تریبون را بو کرد و گفت: پارسال اینجا بوی باروت می‌داد. امسال دیگر بوی باروت نمی‌دهد.
منظور او جنگ طلبی جرج بوش و تغییر سیاست‌ها با آمدن اوباما بود.
۶. قذافی و منشور
معمر قذافی تا اجلاس ۶۴ در اجلاس شرکت نمی‌کرد اما در این سال حاضر شد و در نطق خود منشور سازمان ملل را پاره کرد. به رهبران کشورهای اسلامی هم خرده گرفت که چرا طالبان را به رسمیت نمی‌شناسند؟ این در حالی بود که طالبان تحت حمایت عربستان بودند و قذافی با آنان میانه‌ای نداشت.
سال‌ها بعد و در اوج درگیری‌ها در لیبی وقتی به کریستین امان‌پور گفت: «من مسؤولیتی ندارم و وقتی مسؤولیتی ندارم و نه پادشاهم و نه رییس جمهوری چگونه از من می‌پرسید چرا از قدرت کنار نمی‌روم؟» خبرنگار آمریکایی – ایرانی بی درنگ یادآور شد: «اگر رهبر این حکومت نیستید پس چرا در نشست سران سازمان ملل شرکت می‌کنید که همه رییس یا نمایندۀ حکومت کشور خود هستند؟»
بر این اساس همچنان نطق ای جنجالی محدود به ۶ نام است: خروشچف، کاسترو، اورتگا، جرج بوش،هوگو چاوز و معمر قذافی و هر چند در سال‌های اخیر بنیامین نتانیاهو نیز کوشید با نمایش نقاشی‌هایی و طرح اتهاماتی خود را جنجالی نشان دهد اما آن قدر که رفتارهای آنان در یادها مانده نتانیاهو در کانون توجه نبوده است و در مرورهای تاریخی از او یاد نمی‌شود.
