هفتاد کیلومتری جنوب شرقی ساری را که طی کنی با شهری روبرو می‌شوی موسوم به «کیاسر» که در بافت قدیمی‌اش شماری از خانه‌ها رنگ و بوی تاریخ می‌دهند؛ با دیوارهایی کاهگلی و سقف‌ها و درها و ایوان‌های تماما چوبی. اما در میان این خانه‌های قدیمی، خانه‌ای را در حال عرض اندام می‌بینی منحصر به فرد که در هیچ جای دیگر نمونه‌ای از آن دیده نمی‌شود. باید دق الباب کرد و به اندرونی رفت تا نظاره‌گر زیبایی‌اش بود. 

   امتیاز این خانه شخصی اما نه به خاطر قدیمی بودنش و داشتن تنور نان و گل‌های زینتی حیاط و اتاق‌های متعددش، بلکه آنچه که این خانه را ممتاز کرده و در قد و قامت موزه نشانده است سقف‌های فوق‌العاده هنری است که بر باشندگانش سایه می‌اندازد. یگانه سقف‌های هنری را در این خانه می-توان به چشم دید که تماما از ایده‌ها و احساسات پاک خالقش مایه می‌گیرد. سقف‌هایی که هر بیننده‌ای را به اعجاب وامی‌دارد، و همین نوع سقف‌هاست که این خانه را به خانه انس تبدیل کرده است.

     فقط کافی است در نقش بازدیدکننده زنگ خانه را فشار دهی و دقایقی را میهمان این خانه شوی، در اینجاست که با استقبال گرم میزبان مواجه خواهی شد. این دختر صاحبخانه نرگس خانم است که در نقش راهنمای موزه با بیانی احساسی و سرشار از اطلاعات ریز و درشت، زبان به توصیف عشق و علاقه پدر در خلق این اثر هنری باز می‌کند. چندان که حیرت می‌کنی و درمی‌مانی از این همه عشق آسمانی که علیرضاخان رضایی کلانتری با همیاری همسرش حاجیه خانم گلنساء طی سی سال در سقف اتاق‌ها از خود متجلی ساخته است. 

   سر سوزن ذوقی کافی است که ترا جذب این اثر ارزشمند هنری کند، چندان که گذر زمان را احساس نکنی و همینطور ایستاده چشم به سقف اتاق‌ها بدوزی و محو تماشایشان شوی. سرآخر دست به کار شوی و به زبان تصویر روی آوری؛ زیرا این زبان تصویر است که تا حدی بیانگر این گنجینه هنری برای ناآشنایان خواهد بود. 

  البته که هر اتاقی سقف دارد، اما سقف داریم تا سقف! سقف‌هایی که در این خانه شخصی دیده می-شوند بی‌نظیرند، نمونه‌ای از آن سراغ ندارم؛ همه از چوب معرق‌کاری شده؛ متبرک به آیات آسمانی و ادعیه وارده؛ از دعای توسل و کمیل گرفته تا دعای جوشن کبیر و صاحب زمان، همراه با ترجمه فارسی. درواقع باید گفت در این خانه می‌توان معجزه‌ای از هنر معرق‌کاری و مصداقی عینی از هنر متعهد را شاهد بود.

   قدمت این خانه به سال ۱۳۱۶ بازمی‌گردد، از یک ضلع شامل ساختمانی دو طبقه و از دو ضلع دیگر یک طبقه، در زمینی به مساحت ۷۶۱ متر مربع. این خانه در حال حاضر موزه است و این عنوان را بر پیشانی خود دارد: «خانه موزه حاج علیرضا رضایی کلانتری».