به گزارش ایسنا، علیرضا ایمانی، استاد دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیان اینکه این پروژه با عنوان «بررسی تأثیر محرومیت حاد خواب قبل از انفارکتوس میوکارد و نقش نورون‌های اکسی‌توسین در هسته پاراونتریکولار بر عملکرد سیستم عصبی سمپاتیک و آسیب ناشی از ایسکمی- پرفیوژن مجدد در موش سوری» اجرایی شده است، گفت: علی‌رغم پیشرفت‌های چشمگیر در سال‌های اخیر، بیماری‌های قلبی- عروقی همچنان به عنوان یکی از علل اصلی مرگ و میر در جهان به شمار می‌رود.
به نقل از روابط عمومی بنیاد ملی علم ایران، وی نارسایی قلبی را یکی از مهمترین علل مرگ و میر مرتبط با بیماری‌های قلبی دانست که شیوع آن با افزایش سن جمعیت، در حال افزایش است و ادامه داد: برای این منظور درمان‌های پزشکی گسترده‌ای در راستای کاهش میزان مرگ‌ومیر ناشی از حوادث قلبی و عروقی ارائه شده است، اما با این وجود نارسایی احتقانی قلبی که معمولاً پس از یک انفارکتوس قلبی گسترش می‌یابد، به عنوان یک مشکل اصلی و عمده در حیطه پزشکی و اجتماعی است.
ایمانی افزود: نارسایی قلبی به عنوان یک سندرم کلینیکی پیچیده شناخته می‌شود که نتیجه تغییرات عملکردی و ساختاری در قلب بوده و توانایی پمپ مؤثر خون از قلب بیمار به سایر بافت‌ها برای تأمین نیازهای متابولیک آنها را دچار اختلال می‌کند و علائم و نشانه‌هایی شامل کوتاهی تنفس، سرفه، تجمع مایع در ریه‌ها و سایر بافت‌ها، خستگی زودرس، محدودیت فیزیکی و آریتمی‌های قلبی را در بر می‌گیرد.
این محقق ادامه داد: در این مطالعه بر آن شدیم تا بر اساس شواهد موجود به بررسی اثر تجربه بی‌خوابی حاد قبل از انفارکتوس میوکارد بر مهار یا آزادسازی اکسی‌توسین از نورون‌های هسته پاراونتریکولار بپردازیم و در این راستا ارتباط بین سطح اکسی‌توسین و تغییر عملکرد سیستم سمپاتیک در اثر بی‌خوابی حاد را مورد ارزیابی قرار دهیم.
وی اضافه کرد: یکی از دلایلی که باعث شد در طرح حاضر بر نقش بی‌خوابی حاد تمرکز کنیم، این بود که بسیاری از اعضای جامعه پزشکی حداقل یک‌بار در هفته شیفت‌های ۲۴ ساعته کاری دارند و در این شیفت‌ها محرومیت حاد خواب را تجربه می‌کنند. این بی‌خوابی حاد سبب فعال شدن سیستم سمپاتیک می‌شود.
ایمانی خاطر نشان کرد: با وجود نگرانی‌هایی که در مورد اثرات مخرب بی‌خوابی وجود دارد، اما ما در مطالعات قبلی خود نشان داده‌ایم که بی‌خوابی حاد الزاماً اثرات زیانبار به دنبال ندارد و شاید بتوان این نتایج را به شرایط بالینی نظیر آنچه بسیاری از اعضای جامعه پزشکی تجربه می‌کنند، تعمیم داد و به نوعی بتوان از نگرانی این افراد در این راستا کاست.
