مهدی محمدی نوشت: ایران کشوری است که تاکنون موثرترین و خطرناک ترین پروژه های جنگ شناختی -به معنای دقیق کلمه- در آن اجرا شده است. تا جایی که من دریافته ام در واقع ایران آزمایشگاه فناوری های مرتبط با cognitive warfare است.

جنگ شناختی در ایران مفهومی بسیار دستکاری شده است.بسیاری آن را -برغم تفاوت های جدی- با انواع دیگر جنگ های اطلاعات پایه مانند عملیات روانی خلط می کنند. 

مهم ترین تفاوت این است کمپین های جنگ های شناختی فقط ذهن ها را کنترل نمی کند بلکه تلاش می کند از طریق کنترل فکر رفتار را کنترل کند.
نخستین کمپین پیشرفته جنگ شناختی در ایران سال ۱۴۰۱ اجرا شد.

 همانطور که در کتاب ‘سراب سایه ها’ تفصیلا نشان داده ام هدف آن پروژه ‘ممکن، آسان و نزدیک’ نشان دادن براندازی برای یک اقلیت و سپس ‘اکثریت نمایی آن اقلیت’ بود. 

کمپین دوم بلافاصله پس از ناآرامی های ۱۴۰۱ و در جریان پروژه ‘مسمومیت ها’ اجرا شد. در یک پژوهش برای پژوهشکده علوم شناختی بحث کرده ام که پروژه مسمومیت ها یک ورژن بسیار پیشرفته جنگ شناختی بود که دانش مرتبط با ‘هیستری جمعی’ در علوم شناختی را مبنا قرار داده بود. 

راز پیشرفته بودن مسئله مسمومیت ها این بود که از طریق مفهوم ‘انتقال هیجان’ و انتشار اطلاعات نادرست در شبکه های اجتماعی کسانی واقعا احساس مسمومیت می کردند بی آنکه هیچ عامل مسموم کننده ای در میان باشد. ایجاد عارضه فیزیکی بدون محرک فیزیکی، این پروژه را بسیار خاص کرد.

اکنون و با سقوط دولت اسد در سوریه وارد سومین کمپین جنگ شناختی در ایران شده ایم. این بار هدف این است که با موفق جلوه دادن تجربه سوریه، براندازی یک اقدام ‘مقرون به صرفه’ جلوه داده شود.

من گمان می کنم فاز چهارم هم عن قریب آغاز خواهد شد. در فاز چهارم ما با نسخه اصلاح شده کمپین های پیشین مواجه خواهیم بود که سعی خواهد کرد از ایده ‘تمام کردن کار’ جرد کوشنر الهام بگیرد. 

قلب همه این پروژه مقابل قرار دادن مردم و نظام و تبدیل کردن افکار عمومی به اسلحه علیه نظم سیاسی و اجتماعی است. هیچ خیانتی در این روزها و هفته ها بالاتر از ملتهب کردن جامعه و هیچ خدمتی بالاتر از افزایش آرامش، رضایت ‌و امید در جامعه نیست.

ما وارد اولین گام از آخرین رویارویی سرنوشت ساز خود شده ایم.