بازدارندگی هسته‌ای نظریه‌ای است که از سوی کنت والتز در سال ۱۹۸۱ مطرح شد. در این نظریه، ابزار بازدارنده در حد سلاح‌های اتمی و امکانات رساندن آنها به دشمن است. والتز با ارائه این نظریه بیان کرد که هراس از خرابی‌های سلاح هسته‌ای پایدارترین ویژگی نظم بین‌المللی است و بنابراین هیچ دلیلی برای نگرانی در مورد گسترش این سلاح‌ها در نظام بین‌الملل وجود ندارد. همان گونه که در طول جنگ سرد بازدارندگی هسته‌ای به جای خلع سلاح به ویژگی مسلط روابط قدرت‌های بزرگ تبدیل شد و ثبات را پدید آورد، بعد از جنگ و در شرایط بحرانی نیز می‌تواند ثبات‌بخشروابط میان دولت‌ها باشد. به نظر والتز در محیط آنارشیک بین‌المللی که امکان همکاری میان دولت‌ها محدود است و آنها را به خودیاری برای تأمین بقا و امنیت وامی‌دارد، سلاح‌های هسته‌ای هم به دلیل قدرت بازدارندگی که در مقابل تهدیدات بیرونی دولت‌ها ایجاد می‌کنند و هم به دلیل افزایش هزینه جنگ، باعث کاهش وقوع آن شده و امنیت فیزیکی و سرزمینی دولت‌ها را حفظ می‌کنند؛ بنابراین قدرت بازدارندگی این سلاح‌ها باعث ایجاد امنیت برای دولت و کاهش فشارهای رقابتی میان آنها و رقبای منطقه‌ای و ایجاد ثبات استراتژیک برای نظام بین‌الملل می‌شود.از نظر والتز افزون بر کشورهای هسته‌ای موجود اگر کشور دیگری نیز به سلاح هسته‌ای دست یابد، نباید چندان نگران بود. برعکس؛ آن چه نگران کننده و باعث احتمال وقوع جنگ می‌شود گسترش سلاح‌های متعارف است؛ زیرا امکان استفاده از آنها توسط دولت‌ها زیاد است. به نظر او در جهان با سلاح‌های متعارف، دولت‌ها در مورد برد و باخت خود نگران‌اند؛ حال آن که در جهان با سلاح‌های هسته‌ای نگرانی دولت‌ها، بقا و یا نابودی آنها است. در مجموع بازدارندگی هسته‌ای والتز بر سه پیش‌فرض استوار است: ۱- احتمال وقوع جنگ عمده میان دو دولت دارای سلاح هسته‌ای، کم است؛ ۲- احتمال جنگ، بحران و استفاده محدود از نیرو بین دو دولت بی‌بهره از تقارن هسته‌ای در یک منطقه زیاد است؛ ۳- احتمال جنگ و بحران دو دولتی که دارای سلاح هسته‌ای نباشند، بسیار زیاد است.

دست من بود همین امشب عملیاتی می کردم