این عکس پیش از عملیات خیبر (سال ۱۳۶۲) در جبهه جنوب گرفته شده است. در سایه چند درخت سرسبز ایستادند، دست شهید مهدی باکری (فرمانده لشکر ۳۱ عاشورا) روی دوش شهید احمد کاظمی (فرمانده لشکر ۸ نجف) است. شهید احمد کاظمی دستش را توی جیبش کرده و انگار رو به دوربین می‌خواهد بگوید «سیب». شهید باکری هم بدون توجه به کشیده شدن لباسش، چشم به دوربین دوخته و انگار منتظر است تا عکس را بگیرند و هرچه زودتر سر خم کند و چشم بدوزد به چشم‌های نیمه‌بسته حاج قاسم و بگوید: حاجی چه خبر؟! شهید قاسم سلیمانی (فرمانده سپاه قدس) که به سبک بچه‌های پرشورتر جبهه، جلوی بقیه نشسته کنار رفیق خندانش شهید داوود شهپری (معاون لشگر نجف). شهید سلیمانی و شهید شهپری با آن لباس متفاوتش در عمق وجودشان نشاط نهفته است که یکی با لبخند نمایشش داده و دیگری با طرحی از خنده پنهانش کرده و هر دو زیبای زیبا هستند.
لباس سپید شهید سیدعلی حسینی ابراهیم‌آبادی (فرمانده تیپ ۳۱۳ اطلاعات-عملیات حر) و نگاهش به جایی خارج از تصویر آنقدر زیبا و شکوهمند است که نمی‌توانی پسربچه‌ای را که کنارش ایستاده، ببینی. عکاس یا به عمد و یا به سهو، قاب را طوری بسته که آن پسر با پیراهن سرخ‌ش توی عکس نیفتد و شاید اگر بود، او هم روایت خودش را داشت.
در مرکز تصویر هم سردار حسین علایی (فرمانده نیروی دریایی و ستادمشترک سپاه پاسداران) و سردار محمد باقری (رئیس ستاد کل نیروهای مسلح) با لبخندی به پهنای صورت، ایستادند. این دو سردار رشید زنده ماندند تا روایت ناتمام آن نسل زنده‌دل را برایمان تعریف کنند و در همان راه گام بردارند.
حالا دوباره عکس را ببینیم. شاد و پر انرژی و یکدل؛ این‌ها قهرمانان واقعی هستند. و قهرمانان هرگز نمی‌میرند...
روح‌‌شان شاد و راهشان پر رهرو باد.
