عباس عبدی در گفت وگو با ایسنا، با بیان اینکه جایی که شفافیت نباشد، افشاگری صورت می گیرد، ولی اگر شفافیت وجود داشته باشد نیاز به افشاگری نیست، اظهار کرد: افشاگری هم لزوما همه جا مذموم نیست، به خصوص برای صاحبان قدرت به راحتی نمی‌توان گفت که مذموم است. افشاگری علیه مردم عادی را می‌توانیم بگوییم مذموم است، اما صاحبان قدرت به صورت پیش فرض پذیرفته‌اند که وقتی وارد قدرت می‌شوند باید مشمول شفافیت باشند و اگر نشد افشاگری شامل حال آنها می‌شود.
وی درباره موضوع سفر خانواده رئیس مجلس و افشای آن در فضای مجازی تصریح کرد: در این موضوع به معنای حقوقی فسادی رخ نداده است و کسی متعرض اتهام فساد قانونی در ماجرای خانواده آقای قالیباف نیست، ولی خوب این کار جالبی نیست برای هیچ کس چه رسد به منصوبین حکومتی که در این وضعیت و در ماه رمضان به ترکیه بروند و خرید کنند، اما مشکل اصلی این خرید نیست، بلکه تعارض میان انتظاراتی است که از مردم دارند و شعارهایی که می‌دهند با واقعیت و رفتار عملی خودشان .
عبدی افزود: فرض کنیم اگر خانواده هاشمی این کار را کرده بود باز هم مردم خوششان نمی آمد، ولی اهمیتی هم پیدا نمی کرد، چون آنها تعارضی میان ادعاهایشان و زندگی خود ندارند و می‌گویند همین نوع زندگی را داریم، ولی نمیشود که شعار علیه ۴ درصدی‌ها بدهیم و بعد خودمان یک درصدی رفتار کنیم. یا حساب‌های بانکی اندک بدهیم و بعد از ترکیه خرید کنیم. مشکل اصلی تعارضات و سپس توجیهاتی است که آورده می‌شود.
این تحلیلگر مسائل سیاسی درباره عملکرد جریان عدالتخواهی نیز گفت: جزییات این جریان را خیلی نمی‌شناسم، اما در اینجا دو نکته وجود دارد؛ نکته اول این است که اصولاً در ایران جذابیت افشاگری علیه افراد است در حالیکه باید این افشاگری ابتدا تبدیل به آگاه‌سازی علیه فرایندهایی باشد که فسادآفرین است. در واقع این اقدامات باید بیشتر علیه این فرایندها انجام شود، اما چون سیستم علاقه ای به اصلاح این فرایندها ندارد، افشاگری روی افراد سرریز می شود.
وی در پایان گفت: نکته دوم این است که باید همه مردم و گروه ها و جناح ها برای افشاگری مصونیت داشته باشند، نه یک گروه به خصوص. اگر گروه های دیگر مشابه این کار را انجام دهند، با آنها برخورد می کنند، اما با این گروه نه و یا خیلی کمتر برخورد می شود. این ایرادی است که در سیستم وجود دارد. اگر افشاگری به گروه به خصوصی محدود شود آنها می توانند انتخاب کنند که در مورد بعضی افشاگری کنند و در مورد بعضی انجام ندهند، در حالیکه اگر همه مردم چنین قدرت و اختیاری داشتند، دیگر هیچ متخلفی مصون از افشاگری نخواهند ماند.
