به گزارش ایسنا،با اعلام اسامی فیلم‌های نوروزی ، نمایش این فیلم‌ها همانند سال‌های گذشته، در روزهای منتهی به سال جدید به طور رسمی آغاز خواهد شد و در حالی که سینمادارها معتقدند نرخ بلیت سینما باید متناسب با افزایش هزینه‌ها، بالا رود اکران نوروزی امسال با شیوه‌ای دیگر در بلیت‌فروشی برپا خواهد شد تا قشرهای مختلفی از مردم امکان تماشای فیلم‌ها را داشته باشند.
امیرحسین علم‌الهدی در گفت‌وگویی با ایسنا درباره شناور شدن قیمت بلیت سینماها که از ۲۰ هزار تومان تا ۶۰ هزار تومان نرخ‌گذاری شده، بیان کرد: مهم‌ترین نکته‌ای که نباید آن را فراموش کنیم این است که در صنعت سینما قیمت یک دلاری بلیت یک شوخی است و تقریباً -بجز هند که تصحیح سیاست‌های سینمایی خود را در دستور کار قرار داده - کشوری را سراغ ندارم که بلیت سینمای آن با ادعای پیش رفتن به سمت صنعت سینما، یک دلار باشد.
او با اشاره به مصاحبه اخیر علی سرتیپی (مدیر چند پردیس سینمایی از جمله کورش) که درباره قیمت بلیت سینما گفته بود، در شرایط فعلی باید دست‌کم ۳۰۰ هزار تومان باشد ولی چنین امکانی وجود نداردو با نیز با اشاره به برخی انتقادها به این اظهارنظر افزود: من صحبت‌های ایشان را خواندم، نگفته بود باید قیمت بلیت سینما را به ۴۰۰ هزار تومان برسانیم بلکه معتقد است در شرایط ایده‌آل قیمت بلیت سینما به طور میانگین حدود ۸ تا ۱۰ دلار است که معادل همان ۴۰۰ تا ۵۰۰ هزار تومان ما می‌شود. البته در کشور امارات یک نرخ بلیت سینما به قیمت یک میلیون و ۴۰۰ هزار تومان داریم و در هند هم بلیتی داریم که حدود دو هزار یا سه هزار تومان است ولی بحث ما این است که از ابتدا نگرش خود را به سینما بررسی کنیم و ببینیم سینما را چگونه می‌خواهیم تعریف کنیم، بعد وارد مختصات مدنظرمان بشویم.
وی تاکید کرد: ما ابتدا باید بپذیریم که سینما در ایران صنعت نیست. صنعت مختصات خاص خود را دارد و تابع بازار عرضه و تقاضا است. بلیت یک دلاری نمی‌تواند سینما را به معنای اقتصادی تعریف کند. سینمای ایران در یک لوپ گیر کرده در حالی که ما مثل بقیه شاخص‌ها، هم می‌خواهیم در قبال آن فرهنگی رفتار کنیم، هم آن را توسعه دهیم و هم در کنارش سود کنیم؛ این‌ها در کنار هم جور در نمی‌آیند.
علم‌الهدی با اشاره به صحبت‌های سال گذشته خود با ایسنا که در آن تاکید کرده بود «افزایش ۵۰ درصدی بهای بلیت سینماها چشم‌انداز روشنی را در سال ۱۴۰۱ پیش روی سینمای ایران قرار نمی‌دهد» ادامه داد: در همه جای دنیا شناور شدن قیمت بلیت امتحان خود را پس داده و جواب مثبت گرفته است. بلیت در ساعت و روزهای گوناگون با قیمت‌های مختلف در اختیار مردم قرار می‌گیرد و این یک اصل است که سینماهای دنیا از آن پیروی می‌کنند. بلیت سینما را نمی‌توان از صبح تا شب با یک نرخ ارائه کرد. قیمت‌ها بر اساس کیفیت سینما و فیلم متغیر است و این‌ها پارامترهایی هستند که مخاطب می‌تواند متناسب با درآمد خود برای مراجعه به سینما تصمیم بگیرد.
وی درباره اینکه برخی معتقدند در شرایط اقتصادی فعلی قیمت بلیت اصلا نباید افزایش داشته باشد، گفت: اعتقاد من ابتدا بر این است که وزارت ارشاد باید از نرخ‌گذاری بلیت سینما بیرون بیاید. شاید این وزارتخانه در دهه ۶۰ چنین جایگاهی داشت اما الان به نظر می‌رسد با توجه به سرسام‌آور بودن هزینه‌ها و اینکه نمی‌دانیم دولت در ارتباط با سالن‌داری و تولید فیلم چقدر سوبسید می‌دهد، ورود دولت به حوزه سرمایه‌گذاری و قیمت‌گذاری بلیت اشتباه است و باید تصحیح شود.
این کارشناس سینما بیان کرد: در سال ۱۴۰۲ با دلار ۵۰ هزار تومانی -که باید ببینیم در نهایت به چه عددی می‌رسد - میانگین هزینه تولید یک فیلم که جذابیت‌هایی برای دعوت مردم سراسر ایران به سینما داشته باشد، فارغ از سینمای مستقل، بین ۱۲ تا ۱۵ میلیارد تومان است؛ یعنی یک فیلم با کمتر از این رقم امکان تولید ندارد، آن هم اگر حداقل دو- سه هنرپیشه‌ای که مردم دوست دارند روی پرده سینما ببینند در فیلم داشته باشیم. چنین فیلمی تقریبا باید دو و نیم برابر بفروشد تا به درآمد برسد، یعنی اگر سال آینده بخواهیم ۶۰ فیلم را اکران کنیم باید هرکدام نزدیک به ۳۰ میلیارد تومان بفروشند تا به هزینه‌های تولید خود برسند و این امکان پذیر نیست!
علم‌الهدی در پایان با اشاره به اینکه «قرار نیست تمام هزینه‌های تولید یک فیلم از سالن سینما جبران شود» گفت: در استانداردهای جهانی اگر ۴۰ درصد هزینه تولید را سالن سینما برگرداند، یعنی وارد یک اقتصاد درست شده‌اید. ۳۰ درصد باقی آن از شبکه نمایش خانگی می‌آید و بقیه هم از طریق فروش رایت‌های مختلف مثل هواپیمایی و اکران خارج از کشور. پس اینکه تمام همّ‌و غمّ ما سالن سینما می‌شود، یک آدرس اشتباه است.
او تاکید کرد: با این حال در ارتباط با اینکه قیمت بلیت در شرایط درست باید از ۶۰ هزار تومان به ۴۰۰ هزار تومان برسد یا خیر، تنها می‌توان گفت که تا اطلاع ثانوی سینمای ایران را باید در مختصات یک سینمای محلی ارزیابی کنیم نه سینمای بین‌المللی، و سینمای محلی می‌گوید که ما باید قیمت یک دلار را داشته باشیم و اگر بخواهیم در سینمای منطقه‌ای یا جهانی وارد شویم، قیمت بلیت نمی‌تواند کمتر از ۱۰ دلار باشد.
