سکته چشمی به دلیل نبود جریان خون کافی در آن دسته از رگ های خونی که عصب‌های نوری پشت چشم را تغذیه می‌کنند، به وجود می‌آید. این عصب‌ها مسئول انتقال پالس‌های بینایی به مغز هستند. از آن جهت نام این اختلال را سکته چشمی گذاشته‌اند، چرا که خیلی ناگهانی رخ می‌دهد.

متاسفانه به دلیل نبود روش تشخیصی و درمان مناسب، این مشکل بیشتر مواقع، حتی به وسیله متخصصان، نادیده گرفته می‌شود و وضعیت بیمار بدون درمان باقی مانده و احتمال اینکه او کل بینایی‌اش را از دست بدهد، وجود دارد. این اختلال در بیشتر بیماران معمولا به عنوان فساد لکه زرد و یا آب سیاه تشخیص داده می‌شود. نرسیدن اکسیژن به عصب‌های نوری و صدمه دیدن آنها باعث می‌شود، دیگر علایمی به مغز ارسال نشود. افرادی که به گردش خون ضعیف در بدن مبتلا هستند، در معرض خطر ابتلا به سکته چشمی قرار دارند. معمولا دیابت نوع ۲، آپنه در خواب و کلسترول بالا، خطر ابتلا به این اختلال را بسیار افزایش می‌دهد.

علایم این بیماری مختلف هستند و بیشتر بیماران، ابتدا با وجود نقطه‌ای سفید رنگ در مرکز دیدشان و تاری و یا نبود دید در اطراف این نقطه مواجه می شوند. سکته چشمی، در بدترین حالت، موجب نابینایی فرد می‌شود.

برای این بیماری هنوز درمان قطعی وجود ندارد. اما داروهای استروئیدی که از التهاب دیسک نوری در چشم که موجب فشرده شدن الیاف عصبی می‌شوند، پیشگیری می‌کنند، می‌توانند مفید باشند.

نوعی دارو نیز ساخته شده که با مسدود کردن پروتئینی که تصور می‌شود جلوی رسیدن اکسیژن به عصب‌های نوری را می‌گیرد، به درمان این بیماری می‌پردازد و در حال حاضر در مرحله آزمایش قرار دارد.

به گزارش طبنا، تحقیقات اخیر در مورد داروهای ژن درمانی که به بازسازی بافت‌های عصبی صدمه دیده، می پردازد، می‌توان روزی به کمک بیماران مبتلا به تحلیل عصب‌های نوری شتافت.